Een elleboogdislocatie treedt op wanneer de bovenarm en de onderarm van hun normale positie worden gescheiden. Het bot van de bovenarm (humerus) raakt normaal de botten van de onderarm (de straal en de ellepijp) aan. Wanneer een elleboogdislocatie optreedt, worden deze botten gescheiden van hun normale uitlijning. Elleboog dislocaties zijn de op één na meest voorkomende gewrichtsdislocatie, na schouderdislocaties.
Er zijn twee basistypes van elleboogdislocaties:
- Eenvoudige elleboogdislocatie
Een eenvoudige elleboogdislocatie betekent dat er geen fractuur van de botten rond het ellebooggewricht is. De prognose van een eenvoudige elleboogdislocatie is beter, omdat voor de behandeling vaak geen operatie nodig is. - Complexe elleboogdislocatie
Een complexe elleboogdislocatie betekent dat er een fractuur is, meestal van de onderarm, die is opgetreden samen met de elleboogdislocatie. Bij een complexe elleboogdislocatie is vaak een operatie nodig om het gebroken bot te fixeren om het ellebooggewricht in een normale positie te houden.
Beoordeling van een ontwrichte elleboog
Als iemand zijn elleboog heeft beschadigd, moet een ontwricht ellebooggewricht worden beschouwd als een mogelijke oorzaak van elleboogpijn. Symptomen van een ontwrichte elleboog omvatten pijn, zwelling en onvermogen om de elleboog te buigen. Bij sommige elleboogdislocaties kan schade aan zenuwen of bloedvaten optreden. Alle elleboogdislocaties vereisen onmiddellijke medische aandacht, maar degenen met zenuw- of vasculaire (bloedvat) letsels hebben speciale aandacht nodig.
Voordat de elleboog terug in positie wordt gebracht (de "elleboog" wordt "verkleind"), moet een röntgenfoto worden gemaakt om de positie van de elleboogdislocatie te bekijken en te kijken naar eventuele bijbehorende fracturen.
Behandeling van een elleboogdislocatie
Een elleboogdislocatie wordt behandeld door de botten opnieuw te positioneren. Meestal wordt de vermindering uitgevoerd onder narcose, maar als de patiënt in staat is om te ontspannen, kan de reductie worden uitgevoerd zonder anesthesie.
Vaak zal het ellebooggewricht eenvoudig "terugspringen" in positie, maar het kan moeilijk zijn om een normale uitlijning te bereiken bij complexere verwondingen. Nadat de elleboog is verkleind, moet een nieuwe röntgenfoto worden gemaakt om ervoor te zorgen dat de verbinding op de juiste manier wordt uitgelijnd.
Als een eenvoudige elleboogdislocatie is opgetreden, moet de onderzoeker na het verminderen van het gewricht de stabiliteit van het ellebooggewricht bepalen. Als de elleboog niet op zijn plaats blijft zitten en voortdurend naar buiten springt, is een operatie waarschijnlijk noodzakelijk. In de meeste gevallen kan de elleboog worden geïmmobiliseerd in een positie waar het gewricht stabiel is. De positie van de meeste stabiliteit is met de elleboog gebogen en de hand draaide de palm naar beneden.
Immobilisatie is beperkt, aangezien langdurige immobilisatie aanzienlijke stijfheid van het gewricht kan veroorzaken. Patiënten worden gestart met vroege elleboogbeweging, meestal binnen dagen of een week na het letsel. Mobiliteit wordt gestart in een bereik waarbij de elleboog stabiel was en geleidelijk toenam. Patiënten met eenvoudige elleboogdislocaties bereiken over het algemeen een terugkeer naar volledige activiteit binnen 6 tot 12 weken na het letsel.
Operatie voor elleboogdislocaties
Voor een eenvoudige elleboogdislocatie is een operatie zelden vereist. Chirurgie is alleen nodig na een eenvoudige elleboogdislocatie wanneer de elleboog niet in de gewrichten blijft (ongeveer 1-2% van de elleboogdislocaties).
Talloze onderzoeken hebben geen voordeel aangetoond van bandherstel na een stabiele, eenvoudige elleboogdislocatie.
Meestal is een operatie noodzakelijk wanneer er een fractuur optreedt met de elleboogdislocatie. Zonder chirurgische stabilisatie van de fractuur is het meestal moeilijk om de uitlijning van het ellebooggewricht te handhaven. Een operatie vereist meestal het plaatsen van platen en schroeven op de gebroken botten om hun uitlijning te herstellen.
