Op 23 februari 2016 hebben de Centers for Disease Control and Prevention ( CDC) heeft een eerste rapport gepubliceerd waarin het levenslange risico van HIV in de VS per staat wordt beoordeeld, evenals door belangrijke risicopopulaties. Het is niet verrassend dat mensen die in het zuiden wonen (de regio waarvan bekend is dat ze tot het hoogste percentage nieuwe hiv-infecties behoren) het grootste levenslange risico liepen.
Wat velen verraste, was het feit dat een specifieke groep – zwarte homo’s – een schrikwekkende kans van één op twee had om een levenlang HIV te krijgen, ongeacht de leeftijd of geografische locatie.
Het CDC-rapport, dat nationale HIV-surveillancegegevens van 2009 tot 2013 analyseerde, benadrukte de ongelijkheid in infectiegraden door risico’s te onderzoeken op basis van seksuele geaardheid, ras / etniciteit en geslacht, waarbij:
- Witte homo’s en biseksuele mannen naar verluidt een levenslang risico van één op 11.
- Zwarte heteroseksuele mannen bleken een risico van één op twintig mensen te hebben (in vergelijking met een risico van één op twintig in heterohoudende heteromannen).
- Zelfs injecterende drugsgebruikers (IDG’s) bleken een lager risico te lopen, waarbij mannelijke ID’s een risico van één op de 36 levensjaren hadden, terwijl vrouwelijke ID’s een risico van 23 op de levensduur hadden.
Waarom zwarte homo’s een groter risico lopen
De grimmige levensverschillen begrijpen HIV-risico’s zijn niet altijd gemakkelijk. De algemene, reflexmatige reactie zou kunnen zijn om, nuchter te concluderen, dat seksuele praktijken in combinatie met culturele attitudes en gedrag de enige factoren zijn die homo-zwarte mannen op zo’n enorm hoog risico plaatsen.
Maar het simpele feit is dat homo-zwarte mannen in de Verenigde Staten het epicentrum van talloze elkaar kruisende kwetsbaarheden hebben, die samen infecties onvermijdelijk maken bij bepaalde individuen.
Vanuit een breder maatschappelijk perspectief is het bekend dat elke epidemie – of het nu hiv is of een andere overdraagbare ziekte – de neiging heeft om groepen te stigmatiseren die lang voordat de ziekte plaatsvindt worden gestigmatiseerd.
Dit gebeurt omdat er over het algemeen weinig systemen zijn om tussen te komen, medisch en juridisch, en vaak weinig interesse hebben om te handelen van degenen buiten de gestigmatiseerde bevolking.
We zagen dit aan het begin van de aidsepidemie in de jaren tachtig, waar homoseksuele mannen, die net uit een tijdperk van politie-misbruik en gerechtelijke apathie kwamen, werden getroffen door een golf van infecties zonder middelen om het te stoppen. Er was niets in de manier van diensten voor homoseksuele gezondheid of belangenbehartigingsgroepen om niet-optreden op zowel nationaal als federaal niveau te bestrijden.
Dus met sterfgevallen van honderden tot duizenden nam de homogemeenschap het op zich (vaak met de deelname van goed verbonden, spraakmakende homoseksuele mannen) om hun eigen gezondheidsdiensten op te zetten (zoals de Gay Men’s Health Crisis in New York) en groepen voor civiele acties (zoals ACT UP).
Hetzelfde geldt niet voor homo-zwarte mannen. Hoewel er op federaal niveau meer inspanningen zijn geleverd om deze populatie van mannen te bereiken, blijft er een duidelijke kloof bestaan in het aantal gemeenschapsgerichte programma’s die specifiek gericht zijn op homoseksuele mannen van kleur.
In tegenstelling tot Elton John of activist-toneelschrijver Larry Kramer, zijn er enkele zwarte homohelden die naar voren komen om te spreken met of namens de gemeenschap of veel bekende zwarte beroemdheden die voor de groep pleiten (zoals bijvoorbeeld Elizabeth Taylor deed voor de grotere homogemeenschap in de vroege jaren 80).
Als zodanig zijn, vanuit het perspectief van ziektepreventie, homo-zwarte mannen geïsoleerd. Bovendien kan het hoge aantal infecties bijdragen aan het versterken van negatieve stereotypen, waarbij homo-zwarte mannen door sommigen worden gezien als "onverantwoordelijk", "promiscus" of "krijgen wat ze verdienen".
Het is een vicieuze cirkel die alleen homo-zwarte mannen verder stigmatiseert terwijl ze de toch al hoge nieuwe infectiegraad voedt.
HIV-risico geassocieerd met meerdere kwetsbaarheden
Wanneer we spreken over elkaar kruisende kwetsbaarheden, verwijzen we naar de specifieke barrières voor HIV-preventie, behandeling en zorg binnen populaties met een verhoogd risico. Hoe meer barrières er zijn, hoe groter het risico.
Omgekeerd stelt de identificatie van deze barrières openbare gezondheidsinstellingen in staat cultureel specifieke programma’s en strategieën in te zetten om deze beter te overwinnen.
Epidemiologisch en klinisch onderzoek heeft aangetoond dat homo-zwarte mannen als groep een fundamenteel risico op hiv hebben vanwege een aantal voor de hand liggende en niet zo voor de hand liggende redenen. Onder hen:
- Anale seks blijft een van de hoogste risicofactoren in verband met HIV-infectie, met een 18-voudig groter risico van overdracht in vergelijking met vaginale seks. Hogere percentages van gelijktijdig voorkomende seksueel overdraagbare aandoeningen verhogen alleen het risico. De CDC meldt dat syfilis, chlamydia en gonnoroea bij zwarte mannen voorkomt met respectievelijk zes, tien en zestien maal het percentage blanke mannen in de VS
- Hoge percentages armoede, werkloosheid en opsluiting in zwarte gemeenschappen zijn inherent verbonden tot hogere percentages hiv. Momenteel is het armoedecijfer onder zwarte Amerikanen 27,5 procent tegenover 9,9 procent in blanken. Zuidelijke staten kunnen deze cijfers regelmatig overschrijden, zoals in Louisiana, waar 40 procent van de zwarte bevolking in armoede leeft.
- Gme mannen van kleur hebben de neiging om seks te hebben met hun eigen ras volgens de CDC, wat betekent dat hun seksuele netwerken kleiner en exclusiever zijn. Als zodanig neemt de waarschijnlijkheid van transmissie toe, eenvoudigweg omdat er al een inherent hoger percentage HIV is binnen het netwerk.
- Homoseksuele mannen hebben vaak seks met oudere mannen als resultaat van deze kleinere seksuele netwerken. Omdat oudere mannen vaker hiv hebben, hebben homo-zwarte mannen de neiging om op veel jongere leeftijd besmet te raken dan hun heteroseksuele mannelijke tegenhangers.
- Hogere percentages injecterend drugsgebruik bij zwarte mannen in het algemeen, in vergelijking met blanke mannen, vertalen zich in een hoger risico (zoals gezien bij niet-injecterende zwarte vrouwen wiens seksuele partner een injecterende drugsgebruiker is).
- Mislukkingen van sociale, politie-, juridische en openbare gezondheidsdiensten in gemeenschappen met een lager inkomen hebben de neiging een algemeen wantrouwen op te wekken in overheidsprogramma’s, inclusief die gericht op het testen en voorkomen van HIV. Als gevolg hiervan is naar schatting 75 procent van de zwarte Amerikanen van 18-64 jaar niet getest op HIV, terwijl slechts 34 procent van degenen die voor HIV worden behandeld, nog steeds in de zorg blijven.
- Het wantrouwen van volksgezondheidsautoriteiten kan vaak negatieve attitudes versterken over hiv-preventie en -behandeling, het vergroten van denialisme en zelfs samenzweringsovertuigingen. Volgens een studie van de Harvard Medical School in 2011 dragen dergelijke overtuigingen bij tot de verlaging van de overlevingstijd bij negroïde mannen door het ontmoedigen van geschikt behandelingsgedrag, waaronder het consequente gebruik van condooms en koppeling aan HIV-specifieke zorg.
- Stigma, zowel waargenomen als echt, voedt de hiv-cijfers onder zwarte Amerikanen vrezend onthulling van hun status. Een studie van 2008 door onderzoekers van de Kansas State University suggereerde dat sterke religieuze overtuigingen nauw waren afgestemd op een hogere stigmatisering van HIV. Dit compenseert de uitgebreide stigmatisering van homo-zwarte mannen op zowel individueel als gemeenschapsniveau, waardoor individuen die toegang tot zorg krijgen nog meer risico lopen.
HIV-bronnen voor homo-zwarte mannen
De CDC heeft een aantal initiatieven ontworpen om deze tekortkomingen aan te pakken, waaronder de Testing Makes Us Stronger sociale marketingcampagne voor homo-zwarte mannen van 18 tot 44 jaar oud.
Speerpunt van activisme en bewustzijn in de homo Black Community is de door CDC ondersteunde Black Men’s Xchange (BMX), die 16 hoofdstukken in de VS beheert, en het Centre for Black Equity, dat werkt met lokale trotsorganisaties in 31 Amerikaanse steden.
Neem contact op met uw regionale 24-uurs aids-hotline om de programma’s en services binnen uw community of staat te vinden. Voor gratis, vertrouwelijke HIV-testen, neem contact op met 800-CDC-INFO (800-232-4636) voor verwijzingen of gebruik de online AIDSVu-testsite voor HIV-testsites, georganiseerd door de Rollins School of Public Health aan de Emory University.
