Artritis psoriatica is een chronische inflammatoire vorm van artritis. Het kan progressief zijn en leiden tot permanente gewrichtsschade en invaliditeit. Over het algemeen wordt psoriatische artritis als zeldzaam beschouwd, maar het komt vaker voor bij mensen met psoriasis, die tussen 6-10% van de psoriasispatiënten treffen. Het komt zelfs meer voor bij mensen met ernstige psoriasis, die 20-40% van die groep patiënten treffen.
Het is belangrijk om de risicofactoren te herkennen die geassocieerd zijn met artritis psoriatica. Een risicofactor is een kenmerk of factor die de kans vergroot dat een persoon een specifieke ziekte of aandoening zal ontwikkelen. Risicofactoren worden geclassificeerd als aanpasbaar of niet-aanpasbaar. Een beïnvloedbare risicofactor kan de kans bieden om artritis psoriatica te voorkomen of de schade die het kan veroorzaken te beheersen.
De identificatie van risicofactoren voor arthritis psoriatica kwam te laat. Er waren relatief weinig epidemiologische studies die de risicofactoren voor psoriasis tot ongeveer 2000 evalueerden. Er zijn ook relatief weinig studies die risicofactoren voor het ontwikkelen van psoriatische artritis onder mensen met psoriasis hebben onderzocht. Onderzoekers hebben kunnen concluderen dat artritis psoriatica hoogstwaarschijnlijk ontstaat als gevolg van een combinatie van genetische, immunologische en omgevingsrisicofactoren.
Genetisch
Ongeveer 40% van de patiënten met psoriasis of artritis psoriatica heeft familieleden met psoriasis of artritis psoriatica. Studies hebben aangetoond dat patiënten met een familiegeschiedenis van artritis psoriatica 27-48 keer meer kans hadden om de ziekte te krijgen dan mensen zonder een familiegeschiedenis.
Artritis psoriatica wordt beschouwd als "meer erfelijk" dan andere auto-immuunziekten.
Kinderen van ouders met psoriasis hebben drie keer meer kans om psoriasis te ontwikkelen en hebben een groter risico op het ontwikkelen van artritis psoriatica in vergelijking met kinderen van ouders zonder psoriasis. Als een identieke tweeling psoriatische artritis heeft, zal de andere identieke tweeling hoogstwaarschijnlijk ook de ziekte hebben of uiteindelijk ontwikkelen. Veel genen die geassocieerd zijn met vatbaarheid voor artritis psoriatica zijn ook geassocieerd met gevoeligheid voor psoriasis. Maar niet alle genen zijn geassocieerd met beide ziekten.
Immunologisch
Diverse abnormaliteiten van het immuunsysteem dragen bij aan het verhogen van het risico op artritis psoriatica. Geactiveerde T-cellen zijn aanwezig in het weefsel van zowel de huid als de gewrichten. Er wordt ook gedacht dat cytokinen, zoals TNF-alfa, een rol spelen in het ontstekingsproces dat leidt tot vernietiging van kraakbeen en huidontsteking geassocieerd met psoriatische artritis.
Milieu
Er zijn omgevingsfactoren die gerelateerd lijken te zijn aan het risico van het ontwikkelen van artritis psoriatica. Blootstelling aan bepaalde infecties wordt als een mogelijke risicofactor beschouwd, met name streptokokkeninfecties. De link is echter nog niet bewezen of bevestigd.
Artritis psoriatica komt ook vaker voor bij mensen die zijn geïnfecteerd met het humaan immunodeficiëntievirus (HIV) in vergelijking met de algemene bevolking.
Het Koebner-fenomeen, dat volgens Kelley’s Textbook of Rheumatology voorkomt bij 52% van de mensen met psoriasis, wordt als een andere omgevingsfactor beschouwd. Voor het eerst beschreven door Dr. Heinrich Koebner (een zeer gerespecteerde dermatoloog uit de 19e eeuw) in 1876, vormen psoriatische laesies zich in een eerder niet-betrokken huid na huidtrauma. Wat het Koebner-fenomeen veroorzaakt, is nog steeds onduidelijk, maar cytokines, stresseiwitten, adhesiemoleculen en auto-antigenen kunnen hierbij betrokken zijn.
