De ejectiefractie is een meting die artsen vaak gebruiken om te beoordelen hoe goed het hart in staat is bloed te pompen. In het bijzonder is de ejectiefractie de hoeveelheid bloed die wordt gepompt van de linker hartkamer (de hoofdkamer van het hart) met elke hartslag.
- Lees over de kamers en kleppen van het hart.
Normaal werpt het linker ventrikel bij elke slag 55% of meer van zijn bloedvolume uit, dus een "normale" ejectiefractie is 55% (0,55) of hoger.
Een ejectiefractie van 40 – 50% wordt beschouwd als "onder normaal". Patiënten met hartfalen hebben meestal ejectiefracties die minder dan 40% zijn.
Terminologie van "Ejectiefractie"
Het is belangrijk op te merken dat wanneer artsen de woorden "ejectiefractie" zeggen, ze verwijzen naar de ejectiefractie van de linkerventrikel. Meer correct zou dit de "linkerventrikelejectiefractie" of "LVEF" worden genoemd en soms ziet of hoort u deze terminologie.
Het rechter ventrikel heeft ook een eigen ejectiefractie (de "rechter ventriculaire ejectiefractie" of RVEF). De RVEF wordt echter zelden genoemd of besproken door artsen (deels omdat het veel moeilijker te meten is dan de LVEF, en deels omdat het weten van de precieze RVEF meestal niet bijzonder nuttig is.)
Wanneer uw arts zegt "ejectiefractie" hij of zij verwijst naar de LVEF.
Waarom veroorzaakt hartziekte soms een verminderde uitingsfractie?
Wanneer de hartspier zwak wordt, worden de spiervezels niet meer volledig samentrekkend.
Dat wil zeggen, de verkorting van de spiervezels die optreedt bij spiercontractie is verminderd. Dit betekent dat, tenzij er een compensatie is voor de slechte spierfunctie, de hoeveelheid bloed die bij elke hartslag wordt gepompt (het "slagvolume") zou afnemen.
Om deze tekortkoming te compenseren, verwijdt het hart zich, waardoor een normaal (of vrijwel normaal) slagvolume kan worden gehandhaafd ondanks verminderde spiervezelverkorting.
Deze dilatatie betekent dat de hoeveelheid bloed die tijdens elke hartslag wordt uitgeworpen, is verminderd (dat wil zeggen dat de ejectiefractie daalt), maar het slagvolume heeft de neiging om op een vrijwel normaal niveau te blijven.
Een andere naam voor de compensatoire cardiale dilatatie die optreedt bij hartspierziekte is "hermodellering".
Hoe wordt de uitwerpfractie gemeten?
De ejectiefractie wordt meestal gemeten met een echocardiogram, maar deze kan ook worden gemeten met een MUGA-scan of tijdens een hartkatheterisatie. De MUGA-scan is meestal de meest nauwkeurige en reproduceerbare methode voor het meten van de ejectiefractie en wordt meestal gebruikt in situaties waarin herhaalde, precieze metingen nodig zijn; bijvoorbeeld, wanneer chemotherapie wordt gebruikt, kan dit giftig zijn voor de hartspier, meestal doxorubicine (Adriamycine).
Hoe gebruiken artsen de uitwerpfractiemeting?
De ejectiefractie is nuttig als maat voor de algehele sterkte van het hart. Hoe lager de ejectiefractie, hoe zwakker de hartspier (aangezien meer cardiale dilatatie vereist is om het hartslagvolume te behouden). Als de ejectiefractie daalt, betekent dat in het algemeen dat de hartspier zwakker wordt. Een toenemende ejectiefractie betekent meestal dat de hartspiersterkte verbetert.
Artsen gebruiken de meting van de ejectiefractie om een diagnose van cardiomyopathie te stellen, de effectiviteit van medische therapie bij het stabiliseren of verbeteren van hartfalen te beoordelen en te beslissen over de beste behandelmethoden voor hartfalen.
Bijvoorbeeld, een ejectiefractie van minder dan 35% verhoogt de kans van een patiënt om een hartstilstand te ontwikkelen aanzienlijk, en zou in het algemeen een discussie over een implanteerbare defibrillator moeten oproepen.
- Lees over behandelingen voor hartfalen.
