Volgens het United Network for Organ Sharing (UNOS) zijn tussen 1 januari 1988 en 30 juni 2016 naar schatting 669.556 organen getransplanteerd in het Verenigd Koninkrijk. Staten. Hoewel deze aantallen opmerkelijk indrukwekkend zijn, zijn er simpelweg niet genoeg organs beschikbaar voor diegenen die ze nodig hebben. Momenteel hebben 120.139 mensen behoefte aan levensreddende orgaantransplantatie.
Dit zijn de zes meest voorkomende een-orgaantransplantaties in volgorde van afnemende frequentie. Enkelvoudige orgaantransplantaties worden gespecificeerd omdat orgaantip ontvangers vaak meer dan één orgel tegelijkertijd ontvangen. Het aantal nier / pancreas-transplantaten (21,727) tijdens de bovengenoemde periode is bijvoorbeeld groter dan het aantal pancreastransplantaties alleen (8,235).
1Kidney
Het aantal niertransplantaties tussen 1 januari 1988 en 30 juni 2016 was395.510
De nieren zijn het meest getransplanteerde orgaan. In 2011 waren er 11.835 overleden-donor niertransplantaties en 5772 levende donor transplantaties.
Niertransplantatie wordt gebruikt voor de behandeling van mensen met terminale nierziekte of nierfalen. Kenmerkend is een dergelijk nierfalen te wijten aan diabetes of ernstige hypertensie. Grotendeels zijn niertransplantaties succesvoller dan dialyse en verbeteren ze de levensstijl en verhogen ze de levensverwachting in grotere mate dan dialyse.
In de jaren zestig waren azathioprine en prednison de enige immunosuppressiva die we moesten gebruiken om afstoting van organen tegen te gaan. Omdat we tijdens deze eerste jaren van transplantatie minder immunosuppressieve medicatie hadden, hadden nieren die via levende donoren werden ingeschept vaker dan nieren van overleden donoren.
Tegenwoordig hebben we verschillende medicijnen om de immuunrespons te onderdrukken bij mensen die niertransplantaties ondergaan. In het bijzonder onderdrukken deze geneesmiddelen een verscheidenheid aan immuunresponsen, waaronder die welke worden veroorzaakt door bacteriën, schimmels en kwaadaardige tumoren.
Agenten die worden gebruikt om afstoting te onderdrukken, worden grofweg geclassificeerd als inductiemiddelen of onderhoudsmiddelen. Inductiemiddelen verminderen de kans op acute afstoting en worden gegeven op het moment van transplantatie. Bij mensen die nieren krijgen, omvatten deze inductiemiddelen antilichamen die het gebruik van steroïden of calcineurineremmers (cyclosporine en tacrolimus) en de bijbehorende toxiciteiten elimineren.
Onderhoudstherapie helpt acute afstoting en verlies van de nier voorkomen. Meestal ontvangen patiënten de volgende therapie: prednison (steroïden), een calcineurineremmer en een antimetaboliet (denk aan azithioprine of, meer in het algemeen, mycofenolaatmofetil). Onderhoudstherapie wordt in de loop van de tijd aangepast.
Dankzij verbeteringen in immunosuppressieve behandelingen is het verlies van getransplanteerde nieren door acute afstoting ongebruikelijk. Vanaf december 2012 bedroeg het aantal nierpatiënten dat na vijf jaar overleefde, of vijfjaars overlevingspercentage, 83,4 procent voor nieren verkregen van overleden donoren en 92 procent voor nieren verkregen van levende donoren.
In de loop van de tijd is de functie van getransplanteerde nieren echter aangetast door een slecht begrepen chronisch proces, dat interstitiële fibrose, tubulaire atrofie, vasculopathie en glomerulopathie omvat. De gemiddelde levensverwachting voor diegenen die nieren krijgen van levende donoren is dus 20 jaar en die voor ontvangers van overleden donororganen 14 jaar.
Levende vrijwillige donors moeten worden vrijgesteld van ernstige medische aandoeningen en overleden donoren mogen geen soorten ziekte hebben die kunnen worden overgedragen aan de ontvanger, zoals HIV, hepatitis of gemetastaseerde kanker.
Donoren komen overeen met ontvangers die bloedgroepantigenen gebruiken (denk aan het bloedtype) en antigenen van het HLA-major histocompatibiliteitsgencomplex. Ontvangers van nieren die beter op elkaar zijn afgestemd door HLA-typen, zijn beter dan degenen met niet-overeenkomende HLA-typen. Doorgaans hebben familieleden in de eerste graad meer kans om overeenkomende HLA-transplantatie-antigenen tot expressie te brengen. Met andere woorden, een eerstegraads familielid heeft meer kans om een levensvatbaar orgaan te bieden dat beter zal zijn dan een nier van een overleden kadaver.
Niertransplantatiechirurgie is relatief niet-invasief waarbij het orgaan op de inguinale fossa wordt geplaatst zonder de peritoneale holte te hoeven stuiteren. Als alles goed gaat, kan de ontvanger van de nier na vijf dagen in uitstekende conditie ontslagen worden uit het ziekenhuis.
Nieren verkregen van overleden donors kunnen ongeveer 48 uur vóór de transplantatie worden bewaard. Deze tijd geeft zorgpersoneel voldoende tijd om deze organen te typen, te matchen, te selecteren en te transporteren.
2Liver
Het aantal levertransplantaties tussen 1 januari 1988 en 30 juni 2016 was143.856.
Zoals bij nier- en niertransplantatie, kunnen levers van levende donoren komen. Overleden donordonaties van organen komen meestal van hersendode donoren die jonger zijn dan 60. De overleden donor moet aan bepaalde criteria voldoen, waaronder geen leverbeschadiging door trauma of ziekten zoals hepatitis.
Specialisten matchen donoren met ontvangers met behulp van ABO-compatibiliteit en de grootte van de persoon. Interessant in geval van nood kan een lever worden gesplitst (gespleten lever) en aan twee ontvangers van een kind worden verstrekt. Ook in noodgevallen of gemarkeerde orgaanschaarste kunnen levers die ABO-incompatibel zijn worden gebruikt. In tegenstelling tot niertransplantaties hoeven levers niet te worden gescreend op HLA-compatibiliteit.
De lever is het enige viscerale orgaan dat een opmerkelijk regeneratief potentieel bezit. Met andere woorden, de lever groeit terug. Dit regeneratieve potentieel is de reden waarom gedeeltelijke levertransplantaties haalbaar zijn. Zodra een deel of de kwab van de lever is getransplanteerd, zal het regenereren.
Bij levertransplantatie heeft de grotere rechterkwab de voorkeur boven de linker kwab. Bovendien, hoewel gedeeltelijke levertransplantaties verkregen van levende donoren worden uitgevoerd, worden kenmerkend levers verkregen uit kadavers. In 2012 werd slechts 4 procent van transplantaties van leverorganen (246 procedures) verkregen van levende donoren.
Levertransplantatie wordt aangeboden als behandelmiddel zodra alle andere opties zijn uitgeput. Het wordt aangeboden aan mensen met een ernstige en onomkeerbare leverziekte waarvoor geen verdere medische of chirurgische behandelingsopties zijn. Bijvoorbeeld, een persoon met gevorderde cirrose veroorzaakt door hepatitis C of alcoholisme kan een kandidaat zijn voor levertransplantatie.
Bij levertransplantatie is timing erg belangrijk. De persoon die de transplantatie krijgt, moet ziek genoeg zijn om de transplantatie nodig te hebben, maar goed genoeg om van de operatie te herstellen.
Gehele levertransplantatie, of orthotope transplantatie, is een grote operatie en technisch uitdagend, vooral bij mensen met portale hypertensie waarvan cirrose een veel voorkomende oorzaak is. De combinatie van portale hypertensie en coagulopathie, of verstoorde bloedstolling die het gevolg is van leverfalen, kan leiden tot veel bloedverlies tijdens operaties en transfusiebehoeften van grote bloedproducten. Bovendien, om de volledige lever te verwijderen en deze te vervangen, moet eerst de dissectie (snijden) en vervolgens anastomose (verbinden) van verschillende belangrijke bloedvaten en andere structuren, zoals de inferieure vena cavae, poortader, leverslagader en galkanaal plaatsvinden.
3Heart
Het aantal harttransplantaties tussen 1 januari 1988 en 30 juni 2016 was64.085.
Een hart vervangen was ooit iets dat werd bedacht door sciencefictionschrijvers, maar we deden het. Het duurde meer dan 200 jaar voor vooruitgang in zowel ons begrip van immunologie en verbeteringen in chirurgie als hechttechniek en -technologie om de deur te openen voor een harttransplantatie. In 1967 werd de eerste harttransplantatie uitgevoerd in Kaapstad, Zuid-Afrika, door een chirurg genaamd Dr. Christiaan Barnard.
Hoewel ze technologisch indrukwekkend waren, hebben vroege harttransplantaties de overleving niet substantieel verlengd. Sterker nog, de patiënt van Barnard leefde slechts 18 dagen na het ontvangen van een nieuw hart. Er zouden verbeteringen nodig zijn in immunosuppressiva en weefseltypering om de overleving na een hartoperatie te verbeteren.
Volgens het Amerikaanse ministerie van Volksgezondheid en Human Services bedraagt de vijfjaarsoverleving, oftewel het aantal mensen dat vijf jaar na een harttransplantatie nog leefde, in 2012 76,8 procent.
4Lung
De grootste hoeveelheid longtransplantaties tussen 1 januari 1988 en 30 juni 2016 was32.224.
Al sinds 1985 worden wereldwijd meer dan 40.000 longtransplantaties uitgevoerd. Longtransplantatie wordt gedaan bij mensen met een longziekte in het eindstadium die niet kanker is (niet-maligne). Hier zijn de vier belangrijkste indicaties voor longtransplantatie:
- Chronische obstructieve longziekte (COPD)
- Idiopathische longfibrose
- Cystic fibrosis
- Alfa-1 antitrypsinedeficiëntie emfyseem
Normaal gesproken worden longen verkregen van overleden donoren met totaal hersenfalen (hersendood). Echter, tussen de 15 en 20 procent van dergelijke donoren hebben longen die geschikt zijn voor transplantatie.
Voor de meeste soorten ziekten die een longtransplantatie rechtvaardigen, kunnen één of twee longen worden getransplanteerd. Bij cystische fibrose en andere vormen van bronchiëctasie moeten echter beide longen worden getransplanteerd. Transplantatie van beide longen wordt gedaan om te voorkomen dat de infectie zich uitbreidt van natuurlijk longweefsel naar getransplanteerd longweefsel. Hoewel een of twee longen kunnen worden getransplanteerd om de meeste soorten ziekten te behandelen, heeft de transplantatie van twee longen doorgaans de voorkeur.
De rechterlong is verdeeld in drie lobben en de linkerlong is verdeeld in twee lobben. Transplantatie van een kwab verkregen van een levende donor is in het verleden uitgevoerd maar is nu ongebruikelijk. Doorgaans werd een dergelijke lobaire transplantatie uitgevoerd bij tieners en jongvolwassenen met cystic fibrosis die waarschijnlijk zouden sterven in afwachting van een bilaterale (of dubbele) longtransplantatie verkregen van een overleden donor of kadaver.
Normaal gesproken verbetert de kwaliteit van leven aanzienlijk bij mensen die longtransplantaties ontvangen. De werkelijke tijd dat iemand met een transplantatie leeft, verschilt afhankelijk van welke ziekte de transplantatie noodzakelijk maakte evenals de leeftijd van de ontvanger – met jongere ontvangers die langer leven – en de transplantatieprocedure. In het algemeen leven veel mensen die longtransplantaties ondergaan ongeveer 10 jaar voordat chronische afstoting onvermijdelijk optreedt.
5Pancreas
Het aantal pancreastransplantaties tussen 1 januari 1988 en 30 juni 2016 bedroeg8.235.
De eerste pancreastransplantatie werd uitgevoerd door William Kelly en Richard Lillehei aan de Universiteit van Minnesota in 1966. Sindsdien zijn er meer dan 25.000 pancreas transplantaties uitgevoerd in de Verenigde Staten en meer dan 35.000 wereldwijd. Typisch, pancreases worden ingekocht van overleden donoren; hoewel het veel minder vaak voorkomt, kunnen levende donoren ook worden gebruikt.
Pancreastransplantatie is de definitieve langetermijnbehandeling voor mensen met insulineafhankelijke diabetes mellitus (type 1 diabetes mellitus). Een dergelijke transplantatie kan de normale homeostase van glucose en het metabolisme herstellen en het risico op complicaties op de lange termijn als gevolg van diabetes verminderen.
Let op, alvleeskliertransplantaties worden vaak vergeleken met eiland transplantaties, die minder invasief zijn. Eilandcellen zijn clusters van cellen in de pancreas die hormonen produceren, zoals insuline en glucagon. Hoewel eilandplantransplantaties de laatste jaren aanzienlijk zijn verbeterd, functioneren pancreastransplantaties beter dan eiland transplantaties. In plaats van concurrerende procedures, is het het beste om pancreas en eiland transplantaties te beschouwen als aanvullende procedures, die beide de ontvanger in nood kunnen helpen.
6Intestine
Het aantal darmtransplantaties tussen 1 januari 1988 en 30 juni 2016 bedroeg 2.733.
Transplantatie van de darm is een complexe procedure. In de afgelopen jaren is deze procedure aan populariteit gewonnen bij de behandeling van het kortedarmsyndroom, waarbij mensen onvoldoende water, calorieën, eiwitten, vetten, vitaminen, mineralen, enzovoort kunnen absorberen. Typisch, mensen die darmtransplantaties ondergaan, ervaren darmfalen en vereisen totale parenterale voeding (TPN) of intraveneuze voeding.
Bijna 80 procent van de mensen die een darmtransplantatie hebben ondergaan, bereiken een volledige functie in het darmtransplantaat. Complicaties geassocieerd met deze procedure omvatten CMV-infectie, acute en chronische afstoting en lymfoproliferatieve ziekte na transplantatie.
