Iedereen die gelooft dat het Amerikaanse gezondheidszorgsysteem de beste ter wereld is, wacht een verrassing. De waarheid is dat de Verenigde Staten het meest uitgeven aan gezondheidszorg per hoofd van de bevolking, maar de armste gezondheidsresultaten hebben.
Een analyse van The Commonwealth Fund keek specifiek naar 11 ontwikkelde landen. Gegevens werden verzameld in vijf categorieën: 1) zorgproces (preventieve zorg, veilige zorg, gecoördineerde zorg en betrokkenheid van de patiënt), 2) administratieve efficiëntie, 3) toegang (betaalbaarheid en tijdigheid); 4) rechtvaardigheid voor mensen over een laag en een hoog niveau -opbrengsten, en 5) uitkomsten voor de gezondheidszorg (volksgezondheid, sterfte vatbaar voor gezondheidszorg en ziektespecifieke gezondheidsresultaten).
Het is triest om te zeggen dat de VS op de tiende plaats eindigden voor administratieve efficiëntie en elfde voor toegangsresultaten, aandelen en gezondheidsuitkomsten.
De landen die boven de Verenigde Staten op de lijst stonden hadden één ding gemeen: universele gezondheidszorg. De vraag is of de Verenigde Staten in die voetsporen moeten treden.
Medicare als systeem met één betaler
Tijdens de presidentiële campagne van 2016 verklaarde voormalig minister van Buitenlandse Zaken Hillary Clinton dat Medicare een systeem met één betaler was. Wat betekent dat?
Een systeem met één betaler is er één waar één entiteit, meestal een overheid, uw gezondheidszorg beheert en betaalt. "Enkele betaler" wordt vaak in lekentaal uitgewisseld met de uitdrukking "universele gezondheidszorg", hoewel ze niet precies één en dezelfde zijn.
In Amerika is Medicare het gezondheidszorgsysteem waar we naar op zoek zijn naarmate we ouder worden. Het is een systeem met één betaler omdat de overheid het gezondheidsprogramma financiert via de belastingen die we ervoor betalen.
Dat gezegd hebbende, het is geen universele gezondheidszorg omdat het niet iedereen dekt. In plaats daarvan is het beperkt tot mensen van 65 jaar en ouder of voor mensen met bepaalde handicaps.
Tricker is misschien dat Medicare ooit is begonnen als een echt systeem voor een enkele betaler, maar is uitgegroeid tot iets meer kapitalistisch.
De federale overheid bepaalt de normen voor wat moet worden gedekt, maar mensen kunnen ervoor kiezen zich aan te melden voor een Medicare Advantage-plan, dat wordt beheerd door particuliere verzekeringsmaatschappijen, in tegenstelling tot traditionele Medicare, gerund door de overheid.
Medicare voor iedereen versus Medicare voor meer
Medicare kan worden uitgebreid en beschikbaar worden gesteld aan alle Amerikanen. Op die manier zou Medicare universele gezondheidszorg kunnen worden. Een dergelijk plan werd onderschreven door senator Bernie Sanders uit Vermont en werd bekend als Medicare for All.
Tijdens haar bod voor het presidentschap van 2016 stelde de voormalige minister van Buitenlandse Zaken Hillary Clinton ‘Medicare for More’ voor als een manier om Medicare uit te breiden. In plaats van Medicare for All, stelde ze voor om de leeftijd voor het in aanmerking komen voor Medicare te verlagen van 65 tot 50 jaar oud.
Hoe zou dit helpen?
Mensen in deze leeftijdsgroep neigen naar een aantal medische aandoeningen en meer medische aandoeningen betekenen meer uitgaven voor gezondheidszorg. Ten minste 87 procent van de Amerikanen van 65 tot 74 jaar oud heeft ten minste één chronisch medisch probleem. Het aantal stijgt tot 92 procent voor die 75 jaar en ouder. Het aantal neemt af tot 72 procent wanneer we kijken naar de jongere 50- tot 64-jarige bevolking, die momenteel niet door Medicare wordt gedekt.
Zodra iemand aan de geschiktheidscriteria voor Medicare voldoet, beginnen ze maandelijkse premies voor medische dekking te betalen.
Dit geld wordt in een pool gestopt en wordt gebruikt voor het betalen van diensten voor alle begunstigden. Als jongere, relatief gezondere Amerikanen aan die poel werden toegevoegd, zou er een interessant iets gebeuren met Medicare zoals we het vandaag kennen. Er zou meer geld zijn om te delen. Hoewel er meer mensen in de pool zouden zijn, zou er een kleiner gemiddeld aantal medische aandoeningen zijn om aan te pakken. Dit kan mogelijk jaren van besparingen toevoegen aan het Medicare Trust Fund.
Voordelen van de universele gezondheidszorg
De waarheid is dat de ziektekosten in de loop der jaren sterk zijn gestegen, niet vanwege inflatie of dure medische technologie, maar vanwege grote bedrijven en kapitalisme.
Zolang particuliere verzekeringsmaatschappijen en farmaceutische bedrijven de hand in de knip houden, zullen de kosten voor gezondheidszorg blijven stijgen. Een systeem met één betaler zou de winstgedreven motivaties voor de gezondheidszorg wegnemen, maar wat biedt het nog meer?
Iedereen zou gelijke toegang tot zorg hebben ongeacht leeftijd, inkomen of bekwaamheid. U zou ook niet langer een arts in uw "netwerk" moeten vinden omdat alle artsen in uw netwerk zouden zitten. Copays en eigen risico’s zouden verdwijnen. Uit een nationale enquête van het Pew Research Center in 2017 bleek dat 66 procent van de Amerikanen vindt dat de overheid toegang tot gezondheidszorg moet garanderen en dat 33 procent vindt dat een systeem met één betaler de beste manier is om te gaan.
Nadelen van de universele gezondheidszorg
Dollars en centen zijn niet de enige kosten van universele gezondheidszorg. Amerikanen zouden niet alleen moeten nadenken over de waarschijnlijke toename van belastingen die zij zouden betalen, maar ook over de vraag hoe de algemene dekking de zorg zou bepalen die zij ontvangen. Wachttijden voor niet-opkomende services zouden langer worden. Met meer mensen in het systeem kan de toegang tot de door hen gekozen arts worden beïnvloed door langere wachttijden. Sommige mensen moeten mogelijk van arts veranderen om tijdig toegang te hebben tot niet-opkomende zorg.
Wachttijden in landen met universele gezondheidszorg kunnen lang zijn. In Denemarken is de gemiddelde tijd om staaroperaties te krijgen nadat het besluit is genomen om te behandelen 112 dagen. Het kan zijn dat je 78 dagen lang geen heupprothese in Engeland kunt krijgen. Keuzechirurgische ingrepen in Ierland of Noorwegen laten u 75 dagen wachten. Dat gezegd hebbende, dringende zaken worden met spoed behandeld. Er is geen vertraging in de zorg wanneer u het echt nodig heeft.
Op de lange termijn kunnen de Verenigde Staten besparen op de totale kosten en de resultaten van de gezondheidszorg verbeteren onder een universeel systeem, maar hebben Amerikanen het geduld om op hun beurt te wachten?
Een heel woord
