Als het gaat om gezondheidszorggerelateerde wetten, is de Stark-wet een van de belangrijkste en vaak moeilijkste te begrijpen wetten. Verwezen naar de sponsor van de wet, de Amerikaanse vertegenwoordiger Pete Stark uit Californië, deze wet staat ook bekend als de verwijzingswet.
Aanvankelijk was de Stark-wet bedoeld om te voorkomen dat artsen Medicare en Medicaid-patiënten zouden doorverwijzen voor aanvullende tests of laboratoriumdiensten als de arts (of een familielid van de arts) een financieel belang had in het bedrijf dat de tests uitvoert.
De zorg was dat artsen eerder tests zouden bestellen, of aangewezen gezondheidsdiensten (DHS), als ze financieel zouden profiteren van de aanvullende tests.
Een aantal van de aangewezen gezondheidsdiensten die de Stark-wet dekt, omvatten: klinische laboratoriumdiensten, fysiotherapie, ergotherapie, radiologie, bestraling en voorraden, duurzame medische apparatuur en benodigdheden, protheses, orthesen, thuisgezondheidsdiensten, spraakpathologiediensten, ziekenhuis voor intramurale patiënten diensten en ambulante ziekenhuisdiensten. Als patiënten deze diensten nodig hebben, kunnen artsen ze niet doorverwijzen naar faciliteiten waar ze een financieel belang hebben.
De uitdagingen van de Stark Law Poses
Sinds de oprichting in 1989 is de Stark Law herzien en uitgebreid. De herzieningen, die plaatsvonden tussen 1992 en 2007, worden gewoonlijk Stark I, Stark II en Stark III genoemd. Daarom is de wet behoorlijk lang geworden en is het voldoen aan de wet voor artsen een beetje een uitdaging geworden.
Bovendien is de Stark-wet een risicoaansprakelijkheidswet. Wat dit betekent is dat de bedoeling van de arts niet in aanmerking wordt genomen bij het onderzoeken van verwijzingen. Dientengevolge kan een arts schuldig worden bevonden aan het overtreden van de wet zonder dit te willen doen.
Onder de Stark-wet, als een arts een verwijzing doet en geen van de uitzonderingen van de wet is vervuld, is de Stark-wet geschonden.
En dit kan erg duur zijn. In feite kunnen artsen mogelijk tot maximaal $ 25.000 per overtreding in rekening worden gebracht, plus maximaal drie keer het bedrag dat wordt geclaimd door Medicare.
Andere consequenties kunnen zijn dat elke betaling die voor diensten is ontvangen moet worden terugbetaald, een boete van $ 100.000 voor poging tot omzeiling van de wet en uitsluiting van federale gezondheidszorgprogramma’s. Artsen kunnen zelfs onder de Federal False Claims Act extra aansprakelijk worden gesteld. De Federal False Claims Act, ook wel de Lincoln Law genoemd, is een federale wet die aansprakelijkheid oplegt aan mensen of bedrijven die overheidsprogramma’s zoals Medicare bedriegen. Deze wet is het belangrijkste instrument van de overheid voor het bestrijden van fraude tegen de overheid.
Critici van de Stark-wet stellen dat verwijzingen van artsen naar instanties die eigendom zijn van artsen niet wijdverbreid zijn. Bovendien beweren ze dat artsen die eigenaar zijn van of investeren in medische faciliteiten reageren op een behoefte binnen de gemeenschap die anders niet zou worden bereikt. Ze beweren ook dat entiteiten die eigendom zijn van artsen vaak een goedkoper alternatief zijn.
Het doel van de Stark-wet
De oorspronkelijke wet was redelijk eenvoudig en duidelijk. Het doel was om de zelfverwijzing van de arts voor DHS te verbieden, wanneer een patiënt werd gedekt door Medicare of een andere betaler van de overheid.
De gedachte is dat de zelfverwijzing van de arts een belangenconflict vertegenwoordigt omdat de arts baat heeft bij zijn eigen verwijzing.
Dientengevolge geloven veel mensen die de Stark-wet steunen dat zonder dit artsen mogelijk te veel gebruikmaken van de diensten. Deze praktijk zou op zijn beurt de kosten van de gezondheidszorg doen stijgen. Wat meer is, zij geloven dat het een captive referral systeem zou creëren dat de concurrentie door andere providers zou kunnen schaden.
Er is ook bezorgdheid dat zonder de Stark Law, medische besluitvorming zou zijn gericht op het sturen van patiënten naar bepaalde tests en voorzieningen in plaats van de patiënt en zijn behoeften centraal te stellen.
Dit zou dan op zijn beurt de gemaakte beslissingen over de gezondheidszorg corrumperen en de patiënt in gevaar brengen.
Hoe de Stark-wet patiënten beïnvloedt
Met de Stark-wet op zijn plaats, zijn de meeste voorstanders van mening dat het artsen ervan weerhoudt om onnodige tests te laten uitvoeren. Bovendien zeggen ze dat het helpt om de kosten voor gezondheidszorg onnodig te laten stijgen en de concurrentie te bevorderen door monopolies op diensten te ontmoedigen. Het zorgt er ook voor dat beslissingen in de gezondheidszorg niet worden beïnvloed door de mogelijkheid dat de arts kan profiteren van de aanvullende testen.
Aan de andere kant zijn critici bang dat als een patiënt in een kleine gemeenschap woont en specifieke tests vereist dit hen in het nadeel kan stellen, vooral als de enige optie een door een arts in handen zijnde faciliteit is. In dergelijke situaties kan het nodig zijn dat de patiënt lange kilometers aflegt om te testen omdat zijn arts hem niet naar de gemeenschap kan verwijzen omdat de arts een financieel belang heeft in die faciliteit. Wat meer is, als de patiënt geen vervoer of het geld heeft om naar een andere faciliteit te rijden, krijgt hij misschien nooit de gezondheidszorg die hij nodig heeft. Als gevolg hiervan kan de Stark-wet sommige patiënten in gevaar brengen omdat ze geen adequate gezondheidszorg ontvangen.
Verder zijn critici ook bezorgd dat de Stark-wet modernisering remt. In een voorbeeld dat aan het Congres werd voorgelegd, wilde een medische groep gratis genetic counselors leveren in de kantoren van privé verloskundigen. Deze counselors zouden worden geraadpleegd wanneer de arts ontdekt dat een foetus zal sterven bij de geboorte of kort erna. Hoewel de service de patiënten zou hebben geprofiteerd door aanvullende antwoorden en testen te bieden, zouden de counselors volgens de Stark Law worden beschouwd als een voordeel voor de particuliere verloskundige.
Een woord van heel dichtbij
Over het algemeen was het oorspronkelijke concept van de Stark-wet het beschermen van Medicare-patiënten tegen misbruik door artsen die zouden kunnen profiteren van doorverwijzingen om te testen. Maar met alle wijzigingen en aanpassingen aan de Stark-wet, is het voor artsen steeds moeilijker geworden om te weten of ze de wet overtreden of niet. In feite zijn er een aantal advocatenkantoren die gespecialiseerd zijn in het opleiden van artsen over de Stark-wet. En er is een optie voor artsen die onbewust de Stark-wet overtreden.
Aan de andere kant zijn er artsen die op de hoogte zijn van de Stark-wet en ervoor kiezen om deze te negeren. Als u denkt dat uw arts opzettelijk tests bestelt omdat hij er financieel van profiteert, kunt u contact opnemen met het kantoor van de inspecteur-generaal van het Amerikaanse ministerie van Volksgezondheid en Human Services op (800) HHS-TIPS of (800) 447-8477.
