Wanneer was de laatste keer dat je jezelf bevond in een situatie waarin je vurig een positie verdedigde, won en je ellendig voelde? Het had kunnen zijn met een vriend, partner, familielid of persoon voor wie u zorg verleent. Ja, je "won" en geloofde dat de strijd gerechtvaardigd was volgens een aantal normen, regels of noties van "gerechtigheid." Maar toch is er dat gevoel, als wat ik deed zo goed was, waarom voel ik me zo ellendig ?
Het begrip van de Tibetanen voor dit dilemma komt tot uiting in het oude gezegde: "Je kunt hete kolen gooien naar je vijand, maar je zult je handen verbranden." Dit spreekwoord richt zich op een van de grootste problemen met confrontatie: de kosten van te winnen. Denk terug aan je laatste belangrijke conflict waarin je ‘won’. Herinner je je alleen de zoetheid van de overwinning, of blijf je achter met de negatieve gevolgen van het verpletteren van je tegenstander?
Voor de meeste mensen die een significant conflict hebben meegemaakt, waar ze hebben gewonnen, is er een bitterzoet gevoel waarbij vaak de kosten van het winnen te groot waren, zowel voor henzelf als voor degene die ze versloeg.
Is confrontatie onvermijdelijk?
Er doen zich situaties voor in de zorg waarin het lijkt alsof confrontatie onvermijdelijk is. Een verzorger heeft een algemeen idee van hoe zorgverlening moet plaatsvinden, maar de persoon voor wie de zorg geldt, heeft een andere versie. Moeilijkheden ontstaan wanneer het conflict wordt beschouwd als een nulsomspel: als een persoon wint, moet de ander verliezen.
Ik had een cliënt wiens zorg voor haar man vol problemen zat. Voor zijn hartaanval was hij op zijn best een onaangename partner. In het slechtste geval, een emotioneel beledigende echtgenoot. Voordat zijn hartaanval, toen de confrontaties tussen hen onverdraaglijk werden, kon ze altijd vertrekken – iets dat vrij vaak voorkwam.
Dingen veranderden na zijn hartaanval. Omdat hij nu ernstig gehandicapt was, was het niet mogelijk om na een verstorende interactie weg te gaan omdat haar man constante zorg nodig had en er geen geld was om professionele zorgverleners in te huren.
Zelfs toen ze zich geroepen voelde na een ruzie, was ze ellendig. En gevangen raken, verergerde haar frustratie over het feit dat ze niet de controle had over haar leven. In de komedie, Life of Brian, willen kruisvaarders op denkbeeldige paarden voor een moordenaarskonijn staan. De leider roept: "Ren weg, ren weg." Degenen die snel kunnen wonen. Degenen die dat niet deden werden door het konijn opgegeten.
Veel zorgverleners voelen zich als Monty Python’s Crusaders die niet snel genoeg kunnen rennen. Conflicten voor hen zijn vaak in de vorm van een zero-sum-game waarbij zowel aan hun behoeften als die van een geliefde wordt voldaan, maar niet aan beide. Zelfs wanneer de behoeften van zorgverleners worden vervuld, ontstaat er een gevoel van schuld wanneer ze geloven dat de behoeften van hun geliefde zijn ondermijnd.
Kiezen tussen oplossingen
We bevinden ons vaak in situaties waarin er geen "beste" oplossing is, maar we moeten kiezen tussen twee of meer pijnlijke oplossingen. Het is het soort situatie dat zich ontwikkelt met chronische of acute ziekten. Het is niet zo dat zorgverleners kiezen tussen een Big Mac en een maaltijd in een Michelin-ster met drie sterren.
In plaats daarvan zijn de keuzes vergelijkbaar met het besluiten koffie te drinken op een 7-11 of een Quick Stop wanneer er geen gastronomisch koffietentje beschikbaar is.
Dat was de situatie voor een verzorger die moest kiezen tussen twee methoden om een pijnlijke medicijn toe te dienen aan haar geliefde. Beide zouden pijn veroorzaken. Dus de verzorger moest beslissen welke minder pijnlijk was, niet wat de beste procedure was. Het is geen semantisch verschil, maar eerder een verschil in houding. Als je alleen naar het ‘beste’ zoekt, negeer je misschien alleen wat mogelijk is.
Beslissingen met betrekking tot confrontaties worden vaak genomen met behulp van wat lijkt op zeer rationele criteria, zoals, wat eerlijk, rechtvaardig of juist is.
Deze criteria zijn gekoppeld aan de verwachtingen van hoe wij en anderen zich zouden moeten voelen. Bijvoorbeeld: Ik moet er goed aan doen te wijzen hoe onbegrijpend mijn vrouw is, of Ik zou betoond moeten worden als een familielid me vertelt hoe goed ik was om mijn emotioneel beledigende echtgenoot achter te laten.
Soms levert eerlijk, eerlijk of gerechtvaardigd niet de voldoening op waarvan zij dachten dat ze aanwezig zouden zijn door een argument te "winnen". Er zijn momenten dat er sprake is van zorg als het beter is om terug te keren in plaats van confronterend te zijn.
Richtlijnen voor het voorkomen van conflicten
Vaak denken we niet na over waarom we ervoor kiezen om een conflict aan te gaan. En wanneer we dat doen, is het vaak net voordat de confrontatie plaatsvindt of tijdens de confrontatie. Deze lukrake aanpak is niet ideaal. In plaats van te vertrouwen op spontaniteit om te beslissen wat u gaat doen of zeggen, is het mogelijk om van tevoren te plannen. Hier zijn drie richtlijnen die u kunt gebruiken.
1. Beslis over doelen
Vaak vergeten we tijdens onze interpersoonlijke ‘strijd’ onze doelen te prioriteren. We hebben misschien een vaag idee van wat belangrijk is of hebben een lijst met niet-hiërarchische doelen. Proberen ze uit te zoeken tijdens een confrontatie is moeilijk, zo niet onmogelijk, omdat de ‘actie’ vaak beslissingen afdwingt.
Eén doel dat een groot aantal problemen veroorzaakt, is de noodzaak om eerlijk te zijn. Ik heb zorgverleners geadviseerd die trots waren op hun levenslange eerlijkheid met een geliefde, die nu worstelt met de gevolgen van eerlijk zijn. In het abstract klinkt het idee dat ‘eerlijkheid het beste beleid is’ redelijk en vormt het de basis voor betrouwbare interacties. Maar is het het beste beleid voor alle situaties?
Wat moet je doen: Terwijl je de keuzes die je aan het begin van een conflict hebt, meet, bepaal dan wat belangrijk is: winnen, vredig, mededogen, etc. Als je dit als een leidend principe voor actie gebruikt, kunnen je keuzes duidelijker worden .
2. Wat zijn de mentale kosten van confrontatie?
We kunnen ons uitputten in een confrontatie. We negeren vaak de emotionele prijs die we kunnen betalen voor zowel het aangaan van een conflict als het winnen. Dat was het geval met een vrouw wiens echtgenoot zich in de vroege stadia van de ziekte van Alzheimer bevond. Ze drong erop aan dat haar man dezelfde netheidsnormen in acht nam die hij had voordat de dementie begon. Haar aandringen op ongeschikte normen van vóór de diagnose had twee effecten. Aan het eind van de dag was ze uitgeput nadat ze het gedrag van haar man 16 uur had gevolgd. Het tweede effect was dat haar man zich vernederd voelde door te beseffen dat hij niet langer kon functioneren zoals hij deed voordat de Alzheimer begon.
Er waren weinig feestelijke voordelen aan haar confronterende gedrag, ook al zorgden ze ervoor dat haar man "schoon" was. Beiden bleven ellendig totdat mijn cliënt het doel van absolute netheid had verlaten. Doordat ze minder veeleisend was, begon haar man zich te ontspannen en was hij in staat om meer acceptabel te zijn voor zijn verslechterende toestand. Voor de vrouw zorgden deze nieuwe, meer ontspannen normen ervoor dat ze minder gestrest was en daardoor een meer attente en betere verzorger was.
Wat te doen: wanneer u besluit om al dan niet confronterend te zijn, bepaalt u de kosten voor zowel u als uw geliefde. "Winnen", zelfs bij een belangrijk onderwerp, mag zijn emotionele kosten misschien niet rechtvaardigen.
3. Welke strategie is het meest effectief?
U hebt uw doelen geprioriteerd en de kosten van confrontatie beoordeeld. Nu is het tijd om de meest effectieve strategie te selecteren. De man van een cliënt met progressief hartfalen consumeerde te veel vloeistof tegelijk. Het resultaat was verhoogd oedeem, een aandoening waarvoor zijn arts waarschuwde. Toen zijn vrouw de arts vroeg hoe hij zijn waterverbruik kon spreiden, zei de arts dat ze het ‘gewoon zou moeten doen’. Niet het type nuttig advies voor het kiezen van een strategie.
Om het probleem op te lossen, nam ze een waterfles en markeerde deze in aanvaardbare hoeveelheden, op basis van de maximale individuele inname van de arts. Vervolgens gebruikte ze het totale dagelijkse maximum van de arts om het aantal flessen te bepalen dat haar man elke dag kon gebruiken. Ze had nu een effectieve strategie om zijn inname te beperken in plaats van te vertrouwen op confrontaties over zijn drankgebruik.
Wat te doen: Het kiezen van de meest effectieve strategie is vaak ingewikkelder dan het bovenstaande voorbeeld. Bij caregiving moeten we vaak de weg vinden door minder dan succesvolle acties. Wees niet bang om af te wijken van uw plan als het niet werkt.
Conclusie
‘Winnen’ wordt vaak gezien als het ultieme doel van conflicten, of dat conflict nu een vriendelijk pingpongspel is of de keuze van een president. Sommige mensen beweren zelfs dat het leven zonder conflicten saai zou zijn. Hoewel sommige mensen hun leven kunnen structureren op basis van het belang van ‘er bovenop komen’, is het een rampzalig principe voor veel zorgverleners.
Er was een tijd in de Amerikaanse politiek waarin compromis en beleefdheid als gepaste doelen werden beschouwd. Beide worden door velen beschouwd als een verlating van principes. Dat algemene geloof heeft vele aspecten van niet-politieke relaties, waaronder zorgverlening, geïnfecteerd.
Het volgen van absolutistische posities in de zorgverlening leidt eerder tot lijden in plaats van wederzijds troost. Dus vraag je jezelf de volgende keer dat je op het punt staat een conflict aan te gaan: 1) wat is het doel van mijn mantelzorg? 2) Wat zullen mijn acties emotioneel me kosten en de persoon voor wie ik geef? 3) Wat is de beste strategie om te gebruiken om mijn doel te bereiken?
Succesvolle zorgverlening is meer gebaseerd op de "grijzen van het leven" in plaats van absolute "blanken" of "zwarten." Door deze drie stappen te gebruiken voordat u een confrontatie besluit, zult u merken dat veel van de onhandige gedragingen die het gevolg zijn van conflicten worden verzacht.
