Naaldblessures – evenals persoonlijk letsel dat een persoon kan blootstellen aan aangetast bloed of lichaamsvloeistoffen – zijn lang een zorg voor zowel gezondheidswerkers als het grote publiek.
Veel van de angsten zijn aangewakkerd door mediaberichten die ofwel het risico van het verkrijgen van hiv overdrijven door prikaccidenten ofwel schijnwerpers waarin slachtoffers naar verluidt "in angst leven" nadat ze dergelijke blootstelling hebben gekregen (inclusief veel gemeld incident in 2013). waar een vrouw uit Michigan een rechtszaak aanspande tegen Etihad Airways nadat ze zichzelf had geperforeerd op een weggegooide injectienaald die achterbleef in een achterzak).
Hoewel de risicoperceptie hoog is, zijn er gevallen van prikaccidenten, recente analyses van de Centers of Disease Control and Prevention (CDC) suggereren dat het werkelijke risico veel lager kan zijn – zo laag zelfs dat het nu kan worden overwogen zeldzaam.
De "Three Out of Thousand" -schatting in twijfel trekken
In een populair genoemd onderzoek uit 1989, suggereerden onderzoekers dat het risico op het krijgen van HIV van een enkele prikaccident met bloedverontreinigd bloed ongeveer 0,32 procent was, of ongeveer drie van elke 1000 gevallen verwondingen.
Dat cijfer is grotendeels blijven hangen in het bewustzijn van volksgezondheidsautoriteiten, ondanks groeiend bewijs dat de "drie van de duizend" schattingen meer betrekking hadden op onbehandelde bronpatiënten met een laat stadium, symptomatische ziekte – het meer waarschijnlijke scenario in 1989 – dan alleen schattingen gebaseerd op prikaccidenten.
Een meta-analyse uitgevoerd in 2006 bevestigde deze twijfels grotendeels.
Bij het beoordelen van 21 verschillende onderzoeken, ontdekten de onderzoekers dat de gepoolde schattingen suggereerden dat het risico van het verwerven van HIV meer in de orde van 0,13 procent was als de prikaccident de enige risicofactor was. Alleen toen de bronpatiënt een AIDS-diagnose had, namelijk een CD4-telling van minder dan 200 cellen / ml en / of een AIDS-definiërende ziekte, steeg de schatting tot 0,37 procent.
Wat misschien nog belangrijker was om op te merken, was dat van de 21 onderzochte studies 13 een reëel risico van 0% sloten. Zulke verschillen in onderzoek dienden alleen maar om de controverses rond het probleem van het hiv-risico in de instellingen voor beroepsgezondheidszorg te vergroten.
CDC onderzoekt bevestigde en verdachte gevallen
In de uitgave van Morbidity and Mortality Weeklyin januari 9, identificeerden CDC-functionarissen 58 bevestigde en 150 mogelijke gevallen van beroepsmatig verworven HIV tussen de jaren 1985 en 2013.
Gegarandeerde gevallen waren die waarin de werknemer in de gezondheidszorg werd vastgesteld als hiv-negatief terwijl de bronpatiënt hiv-positief bleek te zijn. Daarentegen waren mogelijke gevallen gevallen waarin de HIV-status van de bronpatiënt onbekend was of er geen gedocumenteerde koppeling tussen de zorgwerker en de bronpatiënt was vastgesteld.
Het rapport gaat verder door te stellen dat sinds 1999 ooit slechts één bevestigd geval van beroepsmatig verworven HIV is gemeld aan de CDC. (In die zaak was een laboratoriumonderzoeker betrokken die in 2008 met een levende hiv-cultuur werkte.)
Van de 58 bevestigde gevallen kwamen alle patiënten op vier na tussen 1985 en 1995, net voor de komst van antiretrovirale therapie (ART). en de vrijgave van de eerste Amerikaanse richtlijnen voor het gebruik van post-exposure profylaxe (PEP) in gevallen van accidentele blootstelling aan hiv.
Hoewel het CDC-rapport op geen enkele manier het belang van PEP in gevallen van prikaccidenten en andere percutane letsels vermindert, suggereert het wel dat, in de woorden van de onderzoekers, "meer algemene en eerdere behandeling om virale ladingen van patiënten te verminderen" heeft bijgedragen aan de bijna volledige matiging van het hiv-risico voor wat betreft beroepsmatige blootstelling.
