Het woord coma heeft voor de meeste mensen angstaanjagende connotaties. Veel mensen hebben bijna alles geleerd wat ze over coma weten door televisie te kijken, waar coma een aandoening is waarvan herstel zowel voorspelbaar is voor kijkers als wonderbaarlijk voor de personages. In werkelijkheid kan een herstel, afhankelijk van de oorzaak en de ernst van de coma, vrijwel gegarandeerd of uiterst onwaarschijnlijk zijn.
De definitie van coma is elke aandoening waarbij de patiënt bewusteloos is met gesloten ogen en niet opgewonden kan raken door zelfs krachtige of pijnlijke stimulatie. Dit is niet hetzelfde als slapen, omdat de hersenen niet de normale activiteit doormaken die samenhangt met slaap tijdens een coma. Terwijl iemand die slaapt kan bewegen als hij zich ongemakkelijk voelt, zal een comateus persoon niet, behalve voor spinale reflexen.
Merk op dat volgens deze definitie artsen vaak mensen opzettelijk in coma plaatsen telkens wanneer zij algemene anesthesie gebruiken voor een chirurgische ingreep. Evenzo nemen veel mensen in ziekenhuizen er lang over om hun lichaam van vreemde stoffen te ontdoen, ongeacht of die stoffen medicijnen of infecties zijn. In deze gevallen zouden we verwachten dat de persoon zou ontwaken wanneer het lichaam zich eindelijk van de infectie, medicatie of toxine bevrijdt.
Aan de andere kant zijn er vormen van coma waaruit het onmogelijk is om wakker te worden.
In tegenstelling tot wat we plachten te denken, kunnen zenuwcellen regenereren, maar dat gebeurt alleen in specifieke delen van de hersenen, en zelfs dan, heel langzaam. Als er voldoende zenuwcellen sterven in een regio die essentieel is voor het behouden van waakzaamheid, zoals de thalamus, hersenstam of grote delen van de hersenschors, dan zal de persoon waarschijnlijk nooit het normale bewustzijn terugkrijgen.
De andere staten van bewusteloosheid
Hoewel iedereen zich lijkt te concentreren op coma, zijn er zelfs nog meer ernstige staten van bewusteloosheid. Sommige soorten coma worden bijvoorbeeld uiteindelijk vervangen door wat een vegetatieve toestand wordt genoemd. Terwijl patiënten met comateuze symptomen lijken te slapen, krijgen mensen in een vegetatieve toestand weer enige mate van ruwe opwinding, met als gevolg dat de ogen opengaan. De ogen kunnen zelfs reflexmatig bewegen en lijken te kijken naar dingen in de kamer. Mensen in een vegetatieve staat vertonen echter geen echt bewustzijn van zichzelf of hun omgeving. Als de hersenstam intact blijft, blijven het hart, de longen en de gastro-intestinale tractus functioneren. Als deze aandoening maanden duurt, wordt de patiënt beschouwd als een persistente vegetatieve staat.
Hersendood is een nog ernstiger situatie waarbij de functies van de hersenstam in gevaar worden gebracht bij een comateuze patiënt, en iemand niet langer zelfstandig kan ademen. Het vermogen van de onbewuste patiënt om zijn hartslag op de juiste manier te verhogen of te verlagen, kan ook worden beïnvloed. Er zijn geen goed gedocumenteerde gevallen van mensen met de juiste diagnose van hersendood die enig zinvol herstel hebben gehad. Hoewel een gekwalificeerde arts alleen op basis van het fysieke onderzoek een diagnose van hersendood kan stellen, geven sommige gezinnen, gezien de ernst van de diagnose, er de voorkeur aan om extra tests ook te laten uitvoeren.
Als het bedside-examen echter volledig en nauwkeurig kan worden gedaan, is het onwaarschijnlijk dat aanvullende tests nieuwe of meer hoopvolle informatie zullen geven. Als een autopsie wordt uitgevoerd op een hersendode patiënt, zullen veel cellen van de hersenen zijn weggegooid.
De Minimaal Bewuste Staten
Vanwege de ernstige prognose van deze aandoeningen hopen neurologen een teken te vinden dat hun patiënt mogelijk niet in een echte coma of vegetatieve toestand verkeert, maar eerder in een minimaal bewuste toestand. Minimaal bewuste toestanden duiden nog steeds op een ernstige tekortkoming in het bewustzijn, maar er is op zijn minst enige glimp van het behouden bewustzijn van het zelf of de omringende omgeving.
Dit kan een duidelijk reproduceerbaar vermogen zijn om eenvoudige opdrachten te volgen, ja / nee-antwoorden te geven, doelgericht gedrag te vertonen, zoals passend lachen of huilen, of hun handen aanpassen aan de grootte en vorm van objecten in de hand. Over het algemeen hebben mensen in minimaal bewuste staten een veel betere uitkomst dan patiënten in aanhoudende coma’s.
Bepalen of een persoon zich in een minimaal bewuste staat of een coma bevindt, is moeilijker dan men aanvankelijk zou denken. Een comateus persoon kan bewegen op een manier die lijkt alsof hij wakker is, waardoor vrienden en familie misleid worden. Comateuze patiënten kunnen bijvoorbeeld grimassen als een pijnlijke stimulus wordt toegepast op een vinger of een teen. Ze lijken zelfs de ledematen weg te trekken van dergelijke pijn. In wat het Lazarus-syndroom wordt genoemd, kan een bijzonder sterke reflex ertoe leiden dat een comateuze patiënt rechtop gaat zitten. Deze reacties zijn echter slechts reflexen, vergelijkbaar met wat er met uw been gebeurt wanneer een neuroloog op uw knie tikt met een hamer. Dergelijke bewegingen betekenen niet noodzakelijk dat iemand wakker is.
Herstel na een coma
Wanneer de meeste mensen vragen of hun geliefde in coma ligt, wat ze echt willen weten, is hoe snel de patiënt wakker wordt, of nooit. Zoals je hebt gezien, kan dit variëren afhankelijk van de oorzaak en de ernst van de onbewuste toestand. Coma als gevolg van traumatisch hersenletsel heeft bijvoorbeeld de neiging om een betere prognose te hebben dan coma als gevolg van een hartstilstand. Jongere patiënten doen het meestal beter dan oudere patiënten. Iemand in een door drugs geïnduceerde coma kan op natuurlijke wijze ontwaken als het medicijn uit hun systeem wordt verwijderd, terwijl iemand met een permanente hersenschade tot een aanhoudende vegetatieve toestand of zelfs hersendood kan overgaan. Over het algemeen geldt dat hoe langer iemand bewusteloos blijft, hoe minder waarschijnlijk het is dat hij zijn alertheid terugkrijgt.
Maar zelfs de bovenstaande richtlijnen kunnen iets van een te grote vereenvoudiging zijn. Neurologen kunnen voorspellingen doen over de toekomst, maar dit is niet hetzelfde als een metaforische kristallen bol. Helaas is de enige manier om zeker te weten of iemand zal herstellen van een coma, te wachten op een redelijke tijd en te zien. Hoeveel tijd om te wachten kan een moeilijke beslissing zijn, hangt af van de unieke omstandigheden van de patiënt en zijn familie en moet zorgvuldig worden besproken met het hele medische team.
