Sacro-iliitis, een ontsteking aan de gewrichten van het gewricht, is een belangrijk symptoom van verschillende vormen van inflammatoire artritis en is vaak de eerste die zich bij deze aandoeningen bekendmaakt.
Artrose (denk aan slijtage, eerder dan ontsteking, aan gewrichten), trauma, houdingsafwijking en andere mechanische problemen zijn enkele van de voorwaarden die kunnen leiden tot sacro-iliacale gewrichtspijn.
Sacro-iliitis veroorzaakt pijn in hetzelfde gebied, maar op een veel andere manier.
De pijn die gepaard gaat met sacroiliitis, samen met gewrichtsveranderingen die kunnen worden bekeken op een MRI, is gerelateerd aan chronische inflammatoire artritis in de wervelkolom. Je zou op deze manier kunnen denken aan het verschil tussen sacroiliitis en mechanische oorzaken: Sacroiliitis ontstaat door een intern proces dat sommige mensen ervaren en anderen niet; mechanische oorzaken van SI-gewrichtspijn zijn te wijten aan externe en / of biomechanische krachten die het gebied kunnen beïnvloeden.
Chronische inflammatoire spinale artritis wordt ook spondylitis genoemd. Als een klinisch teken speelt sacro-iliitis een belangrijke rol bij de diagnose van spondylitis.
Symptomen
Sacro-iliitis wordt vaak gevoeld als diepe pijn in de lage rug of billen die beter wordt met de activiteit. Het kan ook van invloed zijn op de volledige uitgestrektheid van uw onderste extremiteit vanaf de liesstreek (en), helemaal tot aan uw voeten.
Pijn door sacro-iliitis is ’s nachts of’ s morgens vaak erger en wordt ook verergerd door te staan.
Staande gerelateerde pijn kan erger worden als u meer gewicht op één been hebt dan op de andere. Traplopen, wandelen met grote passen en hardlopen zijn andere activiteiten met gewichtsvermindering die de pijn verergeren.
Symptomen van sacroiliitis treden vaak vroeg op in de loop van de ziekte van Bechterew (AS,), zoals ook het geval is bij MRI.
Als u pijn hebt in en rond uw SI-gewricht en / of uw MRI bepaalde soorten gewrichtsveranderingen vertoont, kan dit verklaren waarom uw sacro-iliacale gewrichten zacht zijn (als u inderdaad AS hebt.)
Houd er rekening mee dat AS het meest voorkomende type is van spondylitis, maar chronische ontstekingsarthritis neemt ook een aantal andere vormen aan. Soms is sacroiliitis een van de symptomen in de andere vormen en soms ook niet.
Diagnose
Om een diagnose van sacro-iliitis te stellen, kan uw arts een röntgen-, MRI- of CT-scan bestellen. Ze kan ook laboratoriumtests bestellen om te achterhalen of een infectie de oorzaak is. Een röntgenfoto laat zien wat er in je botten gebeurt, waardoor het een goed hulpmiddel is om de veranderingen in je bekken- en ruggengraatbeentjes te volgen naarmate de ziekte vordert.
Decennialang was de röntgenfoto de enige beeldvormingsproef die werd gebruikt om sacro-iliitis (en spondylitis) te diagnosticeren. Het probleem met het gebruik van röntgenstralen is echter dat het lang (jaren) duurt voordat de conditie zichtbaar is geworden.
Meer recentelijk zijn MRI-technieken ontwikkeld tot het punt waarop ze nuttig kunnen zijn in het diagnostische proces. Deze technieken stellen artsen in staat om de actieve ontsteking te zien die verantwoordelijk is voor botveranderingen (vervolgens opgepikt door röntgenfoto’s.) Daarom heeft het gebruik van MRI in sommige gevallen de tijd die patiënten nodig hebben aanzienlijk versneld een nauwkeurige diagnose van hun SI-gewrichtspijn.
Als uw arts al vroeg spondylitis vermoedt, kan zij een MRI bestellen die is uitgevoerd met een gespecialiseerde techniek genaamd kort tau-inversieterugwinning (STIR). Een andere veel voorkomende MRI-techniek voor sacroiliitis is de gadolinium T1 MRI. Als u de gadolinium-test hebt, moet u een kleurstofinjectie ondergaan.
Een CT-scan kan ook waardevol zijn bij het diagnosticeren van spondylitis. Maar de gespecialiseerde MRI’s blijken vaak de meest bruikbare van alle diagnostische beeldvormingsopties te zijn.
Behandeling
Het overkoepelende doel voor de behandeling van sacroiliitis en axiale sponylitis (waarvan sacroiliitis één teken is) is om u te helpen bij het ontwikkelen van levenskwaliteit op de lange termijn door zowel de ontsteking als de resulterende symptomen te beheersen.
Het kan een multidisciplinaire aanpak vereisen, met uw reumatoloog als hoofdcoördinator.
In het proces om dit te bereiken, zult u waarschijnlijk merken dat uw vermogen om uw dagelijkse activiteiten uit te voeren, evenals om sociaal te participeren, verbetert. Een ander belangrijk resultaat van de behandeling is het voorkomen van structurele schade door progressie.
Daartoe kan uw arts, naast fysiotherapie, pijnstillende medicatie, spierverslappers, corticosteroïd-injecties, DMARD’s of TNF-alfablokkers voorschrijven. In de fysiotherapie krijg je waarschijnlijk een trainingsprogramma dat op jou is afgestemd, inclusief stretch-, versterkings- en houdingsoefeningen. Uw arts kan ook procedures voorstellen, zoals radiofrequente denervatie of elektrische stimulatie om pijn onder controle te houden. Chirurgie wordt zelden gesuggereerd.
