Reumatoïde factor is een autoantilichaam (meestal IgM) dat zich bindt aan het Fc-gebied van IgG-antilichamen. Auto-antilichamen zijn eiwitten die worden geproduceerd door het immuunsysteem, maar in plaats van vreemde stoffen aan te vallen, vallen ze de eigen weefsels van het lichaam aan. Als uw arts vermoedt dat u mogelijk reumatoïde artritis heeft, zal de reumatoïdefactortest vrijwel zeker tot de eerste bestelde diagnostische tests behoren.
De vroegste testen (testen) om te suggereren dat auto-antilichamen werden geassocieerd met reumatoïde artritis werden ontwikkeld in de jaren 1940. In het begin waren dit agglutinatieproeven waarbij serum van patiënten met reumatoïde artritis agglutinatie van rode bloedcellen van schapen toonde die waren gesensibiliseerd met antilichamen tegen konijnen tegen erytrocyten van konijnen. Er werden verschillende modificaties aangebracht aan de oorspronkelijke agglutinatietest, waarbij hoofdzakelijk IgG-gecoate latexkorrels voor de schapencellen werden vervangen. Uiteindelijk werd de ELISA (enzyme-linked immunosorbent assay) test voor reumafactor ontwikkeld, evenals nefelometrietesten.
Bij agglutinatietests is clumping een indicatie voor een positief resultaat. Daarna kunnen seriële verdunningen worden gemaakt met het testmonster om de titer te bepalen. De titer geeft aan hoeveel het monster kan worden verdund voordat de reumafactor niet detecteerbaar is (niet klontert).
Bij nefelometrietesten wordt een bloedmonster gemengd met antilichamen om klonteren te veroorzaken.
Er wordt een licht door het monster geleid om de mate van bewolking te bepalen.
Inzicht in de resultaten
Normaal gesproken wordt het normale bereik voor de reumatoïdefactortest gerapporteerd als:
- Minder dan 40-60 u / ml
- Minder dan 1:80 (titer)
Resultaten van reumatoïdefactortests kunnen verwarrend zijn voor artritispatiënten. Eerst en vooral is het belangrijkste om te weten dat de reumafactor-test slechts één stuk informatie is dat gebruikt wordt om een diagnose te formuleren. Een definitieve diagnose is nooit uitsluitend gebaseerd op het resultaat van de reumafactor-test. Hier zijn andere essentiële feiten over de reumafactor test die u moet weten:
- Reumatoïde factor kan positief zijn bij gezonde mensen (bij 1% van de jongeren en bij 5% van de kinderen ouder dan 70 jaar).
- Reumatoïde factor kan positief zijn in niet-reumatoïde artritis ziekten en aandoeningen (bijv. Infecties, kanker) of in reumatische aandoeningen anders dan reumatoïde artritis (bijvoorbeeld Sjogren’s syndroom of lupus).
- Reumatoïde factor kan worden gedetecteerd in het bloed tot 10 jaar voordat de symptomen van reumatoïde artritis verschijnen. In één subgroep van patiënten met reumatoïde artritis is de reumafactor echter detecteerbaar nadat de symptomen zich voordoen.
- Patiënten met reumatoïde artritis die positief zijn voor reumafactor (seropositief) hebben meestal een agressievere aandoening, terwijl patiënten die negatief zijn voor reumafactor (seronegatief) minder ernstige ziekten en minder bot-erosies hebben.
- Ongeveer 20% van de mensen met reumatoïde artritis blijft gedurende de loop van hun ziekte negatief voor reumafactor.
Klinische relevantie van de resultaten
Een reumafactor-testresultaat dat aanvankelijk negatief is, kan later positief worden, maar de klinische relevantie van dat feit blijft in het geding. Volgens Scott Zashin, MD, een reumatoloog uit Dallas, Texas (scottzashinmd.com) en auteur van Arthritis Without Pain – The Miracle of TNF Blockersen co-auteur van mijn tweede boek Natural Arthritis Treatment, "Rheumatologists typisch geen reumafactor volgen zodra een diagnose van reumatoïde artritis is gesteld. Naar mijn ervaring kan het niveau van de reumafactor enigszins veranderen door de ziekteactiviteit, maar dat is niet zo klinisch nuttig als andere onderzoeken, zoals de erytrocytsedimentatie snelheid, C-reactief proteïne (CRP) en in sommige gevallen andere markers die kunnen worden gevonden in de VECTRA-tests, die worden gebruikt om ziekteactiviteit bij reumatoïde artritis te beoordelen. "
