Perilige dislocaties en fractuur-dislocaties zijn complexe verwondingen aan de kleine botten van de pols. Deze kleine botten, de carpale botten genoemd, bevatten acht afzonderlijke botten, elk ongeveer zo groot als een suikerklontje, ingeklemd tussen het uiteinde van de onderarm en de lange botten van de hand. Deze carpale botten zijn cruciaal om de complexe buig- en rotatiebewegingen van het polsgewricht mogelijk te maken.
Een van deze botten wordt de lunate genoemd.
Lunate dislocaties (beter aangeduid als "perilunate" dislocaties) treden meestal op als onderdeel van een ernstige verwonding zoals een val van een hoogte of een botsing met een auto. Wanneer een perilunate dislocatie optreedt, verschuiven een of meer van deze kleine carpale botten uit de normale uitlijning in het polsgewricht. Soms treedt de verwonding op in combinatie met een fractuur van een van de carpale botten – dit wordt een perilige breuk-dislocatie genoemd.
Tekenen van een perili- naatletsel
De gebruikelijke symptomen van een perili- nate dislocatie of fractuur-dislocatie zijn onder meer:
- Aanzienlijke pijn in de pols en handpalm
- Zwelling van de hand
- Beperkte beweging van de pols en de hand
- Tintelingen en gevoelloosheid van de vingers
De reden dat tintelingen en gevoelloosheid vaak voorkomen bij patiënten met een letsel als gevolg, grenst net aan de carpale tunnel in de pols. De carpale tunnel is de ruimte die de nervus medianus bevat, een van de belangrijkste zenuwen die de hand en de vingers sensatie geven.
Dit is de zenuw die wordt geknepen bij het carpaletunnelsyndroom. Een gevorderde dislocatie kan de oorzaak zijn van acute carpale tunnel symptomen.
Diagnose van een perili- naatverwonding
Een periligatieverwonding is te zien op een normale röntgenfoto. Het uiterlijk van een perilige dislocatie kan echter subtiel zijn, vooral als de röntgenfoto’s worden gemaakt met de hand iets gedraaid.
Wanneer mensen ernstig letsel hebben opgelopen, kan een goede röntgenfoto ongemakkelijk en moeilijk zijn. Het is echter belangrijk om de juiste röntgenfoto’s te maken om te beoordelen op letsels, zoals een perilige dislocatie.
Een CT-scan of MRI kan nuttig zijn als er sprake is van een diagnose. Bovendien kunnen perilunale dislocaties optreden als onderdeel van een groep verwondingen, waaronder fracturen en ligamenttranen. Verdere studies kunnen worden uitgevoerd om te evalueren voor andere verwondingen in de pols.
Het lunate-bot heeft de vorm van de halve maan en bevindt zich daar waar de armbotten, de ellepijp en de radius, de andere carpale botten van de pols ontmoeten. De lunate kan een variabele vorm hebben, zodat je lunate er misschien niet uitziet als een normale, zelfs als je niet bent gewond. Ten slotte worden gewonde verwondingen vaak geassocieerd met ernstige traumatische letsels en andere, mogelijk levensbedreigende verwondingen kunnen de aandacht wegnemen van een polsblessure. Om deze redenen kunnen perinitieuze letsels worden gemist bij een eerste onderzoek en moeten mensen met tekenen van dit probleem worden beoordeeld.
Wat is de behandeling van een lunate dislocatie?
Het is belangrijk om het lunate-bot zodanig te verplaatsen dat het zo snel mogelijk goed georiënteerd is. Soms kan dit in de eerste hulp, maar vaak moet dit operatief worden behandeld.
Zelfs als de dislocatie van de lunatus niet-operatief kan worden verplaatst, is meestal een chirurgische procedure nodig om de botten te stabiliseren om een goede genezing mogelijk te maken.
Perilunate dislocaties worden meestal op hun plaats gehouden met behulp van pinnen die door de huid komen voor latere verwijdering op kantoor. Een handwortel tunnel vrijlating kan worden uitgevoerd op het moment van de operatie als er symptomen van carpaal tunnel syndroom zijn. Bovendien kan een operatie andere breuken en scheuren in het ligament aanpakken die optraden op het moment van de verwonding.
Complicaties komen vaak voor na het ondersteunen van een perilige dislocatie en de langetermijnprognose voor mensen die dit letsel oplopen, wordt bewaakt.
Deze problemen kunnen polsartritis, aanhoudende pijn, stijfheid van het gewricht en instabiliteit van de carpale botten omvatten. Snelle behandeling helpt de kans op deze complicaties te verkleinen, maar ze komen nog steeds vaak voor. Herstel van een gevaarlijke dislocatie duurt minimaal 6 maanden, zo niet langer, en mobiliteit en kracht keren over het algemeen niet normaal terug.
