Een beetje Geschiedenis en het actuele gesprek
Er is al lang gedebatteerd over legalisering van marihuana, maar nooit eerder was er meer aandacht voor medische marihuana. Ik bedoel niet alleen bij het grote publiek. Er zijn zeer gerespecteerde, goed zichtbare artsen in het gesprek. In 2013 zei CNNs Dr. Sanjay Gupta publiekelijk dat de wetenschap de noodzaak van medische marihuana ondersteunt.
Hij zei ook: "Ik begrijp dat het zorgwekkend is dat kinderen het recreatief gebruiken als je het legaliseert, en ik wil niet dat jonge mensen dat doen, maar onze zorg voor hun veiligheid zou patiënten die dit nodig hebben niet moeten houden. toegang krijgen. "
Dr. Gupta verontschuldigde zich voor het niet diep genoeg graven toen hij naar onderzoek over het onderwerp zocht. In plaats daarvan viel hij wel in de rij alsof een goede soldaat het eens was met de assistent-secretaris van Gezondheid, dr. Roger O. Egeberg, die op 14 augustus 1970 een brief schreef waarin hij aanbeveelde dat de plant, marihuana, als stof van lijst 1 zou worden geclassificeerd. Zo is het al bijna 45 jaar zo gebleven. Schema 1 wordt gedefinieerd als "de gevaarlijkste" medicijnen "zonder medisch aanvaard gebruik."
Toen Gupta vorig jaar aan het voorbereiden was voor een documentaire, bekeek hij die brief opnieuw en groef hij voor meer onderzoek, op zoek naar alles wat hij eerder had gemist, evenals de nieuwste bevindingen.
Zijn nieuwe zoektocht door de National Library of Medicine in de VS bracht bijna 2.000 recentere wetenschappelijke artikelen over marihuana tevoorschijn – met 6 procent van degenen die voordelen onderzoeken. De rest waren onderzoeken die gericht waren op potentiële schade. Misschien een scheve benadering? Het roept op zijn minst die vraag op.
Dr. Gupta herinnert ons er ook aan dat tot 1943 marihuana deel uitmaakte van de Amerikaanse farmacopeia in de Verenigde Staten.
Het werd voorgeschreven voor verschillende aandoeningen, waaronder neuropathische pijn. Dus, met een stukje geschiedenis in de hand, en een beetje van het huidige gesprek, laten we eens kijken naar waar we vandaag staan.
Medische marihuana voor reumatische aandoeningen
De effectiviteit en veiligheid van medische marihuana voor reumatische aandoeningen, zoals reumatoïde artritis, lupus en fibromyalgie, wordt momenteel niet ondersteund door medisch bewijs. Een in maart 2014 in Arthritis Care & Research gepubliceerd artikel adviseert artsen om patiënten met artritis te ontmoedigen medische marihuana te gebruiken. Volgens het bovengenoemde artikel
Arthritis Care & Research is die conclusie getrokken ondanks het feit dat uit onderzoek blijkt dat 80 procent van de marihuana-gebruikers in een Amerikaanse pijnkliniek het medicijn gebruikte om myofasciale pijn onder controle te houden; in het Verenigd Koninkrijk en Australië gebruikte tot 33 procent van de mensen marihuana om artritis pijn te behandelen; en in juni 2013 noemde het kantoor van Information Commissioner of Canada ernstige artritis omdat 65 procent van de Canadezen medische marihuana mocht bezitten. Auteurs van het onderzoek stelden dat ze op dit moment het gebruik van cannabis (marihuana) voor artritispijn niet kunnen aanbevelen omdat er een gebrek is aan gegevens over de werkzaamheid, mogelijke schade door het gebruik ervan, en er zijn andere veilige en effectieve opties voor behandeling van artritis.
Ze wijzen specifiek op deze feiten:
Concentraties van THC (tetrahydrocannabinol) variëren in plantmateriaal met maar liefst 33 procent, en absorptiesnelheden kunnen variëren tussen 2 procent en 56 procent, waardoor dosering onbetrouwbaar en moeilijk is.
- Terwijl cannabis kan worden ingenomen, geven de meesten de voorkeur aan het inademen, waardoor het probleem van nadelige effecten op de luchtwegen wordt verhoogd.
- Onderzoek naar werkzaamheid op korte of lange termijn ontbreekt voor reumatische aandoeningen.
- Studies die het gebruik van kanker of neuropathische pijn bevorderen, kunnen niet worden geëxtrapoleerd door artritis op te nemen vanwege verschillende pijnmechanismen.
- Er is een risico op verminderde cognitieve en psychomotorische functie bij het gebruik van marihuana.
- Langdurig gebruik van marihuana kan leiden tot psychische aandoeningen, afhankelijkheid, verslaving en geheugenproblemen.
- Er is een verhoogd risico op depressie bij gebruikers van marihuana in vergelijking met niet-gebruikers.
- De bottom line
Ondanks het federale verbod op marihuana, werd Californië de eerste staat die zijn medisch gebruik in 1995 legaliseerde. In 2017 hebben 28 staten en het District of Columbia gestemd voor de goedkeuring van marihuana voor medisch gebruik. Naar verwachting zullen meer staten hetzelfde doen. Het aantal staten is voortdurend aan het veranderen. Wat lange tijd meer een politiek debat was dan een wetenschappelijk debat lijkt zich naar het laatste te verplaatsen. Zelfs als dit zich afspeelt, moeten we ons realiseren dat er een brug moet worden overbrugd voordat er overeenstemming kan zijn tussen de wetenschap en de wettigheid van medische marihuana. Hoewel de doelen van medisch gebruik van marihuana en recreatief gebruik niet hetzelfde zijn (d.w.z. symptoomverlichting versus hoog worden), wijzen tegenstanders van medische marihuana erop dat de grens vaak vervaagd is.
In 2008 publiceerde het American College of Physicians een position paper waarin stond dat "bewijsmateriaal niet alleen het gebruik van medische marihuana onder bepaalde omstandigheden ondersteunt, maar ook talrijke aanwijzingen voor cannabinoïden suggereert." Meer onderzoek is nodig om de therapeutische waarde van cannabinoïden en bepaal de optimale toedieningsroutes. "
Naarmate we verdergaan, zouden een beter begrip van het endocannabinoïdesysteem (een groep neuromodulerende lipiden en receptoren in de hersenen die betrokken zijn bij een verscheidenheid aan fysiologische processen) en hoe marihuana hiermee omgaat onderzoekers in staat stellen voordelen en risico’s in overweging te nemen op een biochemisch niveau.
Voorstanders van medische marihuana willen dat het medicijn opnieuw wordt geclassificeerd, zodat het dezelfde planningsstatus heeft als andere opiaten en stimulerende middelen. Ook moet de federale overheid rekening houden met wat wordt aangeduid als "lang verstikt onderzoek".
