Onderzoek gepubliceerd in de uitgave van 2005 van het Journal of Clinical Endocrinology and Metabolism heeft eindelijk een controversieel meningsverschil in de endocrinologiewereld doen rijzen over de vraag of zelfs een lichte hypothyreoïdie gewichtstoename kan veroorzaken of kan bijdragen.
In de studie, die meer dan 4600 onderzoeksthema’s bestudeerde, onderzochten de onderzoekers het verband tussen schildklierniveaus (gemeten door schildklierstimulerend hormoon – TSH-niveaus) en Body Mass Index (BMI) – een berekening die kijkt naar iemands hoogte, vergeleken met het gewicht, en categoriseert mensen in verschillende gewichtssegmenten, zoals ondergewicht, normaal gewicht, overgewicht en obesitas.
Wat de onderzoekers vonden, was een positieve associatie tussen BMI en TSH. Dit betekent dat de BMI steeg naarmate TSH steeg, wat een direct verband aantoonde tussen verhoogde TSH-waarden en lichaamsgewicht. Er was ook een negatief verband tussen BMI en vrije T4, wat betekent dat als Free T4 (een maat voor de circulerende opslag schildklierhormoon thyroxine in de bloedbaan) stijgt, de BMI daalt.
Zelfs bij mensen die een TSH-gehalte hadden dat viel binnen het zogenaamde "referentiebereik" – of "normaal bereik" – die waarvan het niveau viel aan de bovenkant van het normale referentiebereik voor de TSH-test – in deze geval een TSH van 4,5 – ongeveer 12 pond meer woog dan degenen met een TSH aan het lage uiteinde van het referentiebereik, met een mediane TSH van 0,28.
Over het algemeen concludeerden onderzoekers dat de schildklierfunctie – zelfs wanneer TSH-waarden binnen het referentiebereik vallen – een factor is die helpt bij het bepalen van het lichaamsgewicht, en zelfs een iets verhoogde TSH-spiegel geassocieerd is met een toename in het optreden van obesitas.
Interessant is dat de schildklierfunctie dezelfde impact heeft op BMI als fysieke activiteit! De onderzoekers ontdekten ook dat zelfs kleine variaties in de schildklierfunctie – binnen het referentiegebied voor vrije T4 – kunnen bijdragen aan de regulering van het lichaamsgewicht in een populatie. Er wordt gedacht dat het circulerend schildklierhormoon de "slaapenergie-uitgaven" van het lichaam kan beïnvloeden. Volgens de onderzoekers, "In een populatie waar de fysieke activiteit geleidelijk is afgenomen, kan zelfs een relatief kleine bijdrage aan de energie-uitgaven gemedieerd door schildklierhormonen voldoende zijn om een toename van de BMI te bereiken."
De onderzoekers concludeerden:
"… we suggereren dat verschillen in schildklierfunctie binnen het normale bereik geassocieerd zijn met verschillen in BMI, veroorzaakt door langdurige kleine veranderingen in energieverbruik, dit is meer uitgesproken wanneer milde hypo- of hyperthyreoïdie aanwezig is De prevalentie van dergelijke afwijkingen in de schildklierfunctie is hoog en kan worden beïnvloed door omgevingsfactoren. "Aangezien kleine afwijkingen in de schildklierfunctie veel voorkomen, kan de schildklierfunctie belangrijk de prevalentie van obesitas in een populatie beïnvloeden."
De studie van 2010
Een andere studie gepubliceerd in het Journal of Clinical Endocrinology and Metabolism bevestigde deze resultaten.
Bernadette Biondi’s
Schildklier en obesitas: een intrigerende relatie,
stelt: "… subklinische en openlijke hypothyreoïdie correleerde met een hogere BMI en een hogere prevalentie van obesitas bij zowel rokers als niet-rokers. door minimale veranderingen in de dosering van l-T4 tijdens substitutietherapie worden geassocieerd met aanzienlijk veranderde rustenergie-uitgaven bij hypothyreoïale patiënten Deze studies ondersteunen het klinische bewijs dat milde schildklierdisfunctie is gekoppeld aan significante veranderingen in lichaamsgewicht en waarschijnlijk een risicofactor voor overgewicht en obesitas." … Het is belangrijk op te merken dat de toegenomen prevalentie van obesitas wereldwijd de definitie van het normale TSH-bereik in bevolkingsonderzoeken verder kan vertekenen. Meer onderzoek is nodig om te bepalen of milde schildklierhormoondeficiëntie en de daaruit voortvloeiende milde TSH-toename, d.w.z. tot de bovengrens van het referentiebereik, betrokken zijn bij de ontwikkeling van obesitas. Bovendien zijn studies nodig om de potentiële rol vast te stellen van hoge leptine-niveaus bij het verhogen van de gevoeligheid voor auto-immuniteit van de schildklier, wat op zijn beurt een hoog risico inhoudt op het ontwikkelen van subklinische of openlijke hypothyreoïdie.
Zwaarlijvigheid en schildklierdisfunctie zijn veel voorkomende ziekten, en daarom moeten clinici met name alert zijn op de mogelijkheid van schildklierdisfunctie bij obese patiënten. "
MEER INFORMATIE
Hier zijn aanvullende bronnen betreffende gewichtstoename, onvermogen om gewicht te verliezen en de link naar de schildklierfunctie:
Zeven Schildklier Dieet Geheimen helpen Schildklierpatiënten Afvallen
Wat is het beste schildklierdieet?
- 10 dingen die u moet weten over schildklieraandoeningen, voedingsmiddelen en dranken
- Dieet- en gewichtsverliescentrum voor schildklierpatiënten
- Hulp voor schildklierpatiënten die niet kunnen verliezen Gewicht
- Bron: Knudsen N, et al. "Kleine verschillen in schildklierfunctie kunnen belangrijk zijn voor de Body Mass Index en het voorkomen van obesitas in de bevolking."
- J Clin Endocrinol Metab
2005 3 mei
