Het probleem van criminalisering
Niet alle morele vragen moeten ook legaal zijn. Er is een duidelijke morele verplichting om een positieve SOA-test te bespreken met uw huidige en potentiële seksuele partners. De juridische problemen zijn echter veel duisterder. Ondanks de potentiële problemen met het criminaliseren van SOA-overdracht, is het al illegaal om seks te hebben zonder een positieve SOA-test openbaar te maken in een aantal rechtsgebieden.
Verder zijn er een aantal vervolgingen geweest in binnen- en buitenland. Maar is criminalisering van onbeschermde seks en een gebrek aan solide onderhandelingsvaardigheden een goed idee? Zou het eigenlijk meer kwaad dan goed kunnen veroorzaken?
Mensen melden positieve SOA-resultaten om een aantal redenen niet. Waarschijnlijk de meest voorkomende is schande. Seksueel overdraagbare aandoeningen zijn in veel culturen sterk gestigmatiseerd. Het kan heel moeilijk zijn om een discussie te hebben over een STD-infectie als je in een vroeg stadium van een relatie bent. Het helpt niet dat praten over seks extreem moeilijk kan zijn voor veel mensen, zelfs zonder de bagage van een SOA-diagnose. Ten slotte kan het moeilijk zijn om erachter te komen wanneer het de juiste tijd en plaats is voor het gesprek. Te snel, en het kan voelen alsof het gesprek over seks het proces stoort om elkaar te leren kennen. Te laat en het risico van het veroorzaken van afkeer of gevoelens dat iemand onnodig en oneerlijk in gevaar is gebracht.
Het is ook belangrijk om te vermelden dat het straffen van mensen voor het niet onthullen van een SOA-diagnose geen echt vreselijk effectieve manier is om het SOA-risico te verminderen. Individuen kunnen zich jarenlang niet bewust zijn van asymptomatische SOA-infecties. Veel artsen screenen hun patiënten niet betrouwbaar en regelmatig op zelfs de meest voorkomende bacteriële soa’s.
Sommigen vermijden actief screening op hoog gestigmatiseerde ziekten zoals HIV en genitale herpes. Als zodanig is de meerderheid van de mensen die besmet zijn met SOA’s zich waarschijnlijk niet bewust van dat feit.
Wat staat er op het spel?
Naar mijn mening zijn er twee belangrijke systematische problemen met STD-strafwetten:
- Ze straffen oneerlijk mensen die voldoende verantwoordelijk zijn voor het ondergaan van regelmatige SOA-screening.
- Aangezien arme en minderheidsaandeelnemers eerder genezing zoeken bij ER’s en openbare klinieken en dus waarschijnlijk vaker worden gescreend, zullen deze ook meer het doelwit zijn van deze wetgeving.
De aard van mijn eerste bezwaar ligt voor de hand. Je kunt alleen strafrechtelijk vervolgd worden voor het willens en wetens verspreiden van een SOA als je weet dat je een SOA hebt. Helaas, aangezien de overgrote meerderheid van mensen die zijn geïnfecteerd met SOA’s geen idee hebben van dat feit, kunnen alleen die personen die verantwoordelijk of symptomatisch genoeg zijn om tests uit te zoeken onder deze wetten vervolgd worden. Er zijn honderdduizenden mensen die niet regelmatig worden getest omdat ze ofwel niet geloven dat ze een risico lopen of liever niet weten of ze positief zijn. Onder deze wetten kunnen ze hun partners blijven blootstellen zonder zich zorgen te maken over eventuele juridische gevolgen – alleen persoonlijke en emotionele gevolgen.
Ik denk daarom dat criminalisering een ontmoedigend effect heeft op het testen. Dat is een echt probleem, omdat het moeilijk genoeg is om mensen te overtuigen om getest te worden op SOA’s zoals het is.
Wat betreft mijn tweede bezwaar, jonge, arme en minderheidsaandeelhouders zullen eerder door hun artsen als een hoog risico worden beschouwd en zullen dus eerder worden getest. Ze bezoeken ook vaker openbare klinieken zoals Planned Parenthood, waar dergelijke tests standaard zijn. Dientengevolge, kunnen zij onevenredig in gevaar worden gebracht door hun STD-status te kennen terwijl zij veel van de vaardigheden of kansen missen om op een gezonde manier met om het even welke besmetting te behandelen.
Toch zijn dit alleen de systematische problemen. Mijn andere echte bezorgdheid over STD-criminalisering is dat het in strijd is met mijn geloof in het belang van persoonlijke verantwoordelijkheid. Buiten seksueel geweld en andere dwingende seksuele ervaringen, moeten mensen worden aangemoedigd om verantwoordelijkheid te nemen voor hun eigen seksuele gezondheid. Dat is een beter idee dan hen aanmoedigen om hun partners achteraf aan te klagen. Ik maak me zorgen dat mensen een legaal excuus krijgen voor het niet ter tafel brengen van een verstandige pre-sekscontrolelijst – inclusief praten met potentiële seksuele partners over de vraag of ze STD-getest zijn, waarvoor ze zijn getest en het belang van veilig vrijen – moedigt hen gewoon aan niet na te denken over de risico’s van seks. Het moedigt hen niet aan om die risico’s het hoofd te bieden.
Dingen om over na te denken
Als u weet dat u bent geïnfecteerd met een SOA, moet u met uw partner praten over uw diagnose voordat u seks hebt. Dat klopt, zowel omdat het het juiste is om te doen en omdat het je kan beschermen tegen strafrechtelijke vervolging wegens het niet onthullen van die SOA. Wetten op dit onderwerp variëren van rechtsgebied tot rechtsgebied. Het is echter een relatief eenvoudige zaak om jezelf te beschermen tegen vervolging in de meeste staten. Het enige dat u hoeft te doen, is eventuele infecties aan uw partner melden voordat u seks hebt; oefen veiligere seks; en zich anders gedragen als een verantwoordelijke, gewetensvolle en zorgzame volwassene.
Hopelijk doe je al die dingen hoe dan ook. Het is misschien eng om STD-risico’s te bespreken met een romantische partner. Sommige mensen zullen het misschien niet aankunnen. Toch is het veel beter om hen een eerlijke keuze te geven voordat de dingen beginnen. Mensen met soa’s kunnen en vinden liefde, maar het is een stuk moeilijker om die liefde te houden wanneer de relatie begint met een leugen. Bovendien kan het ontbreken van een officiële diagnose van uw infectie een wettig excuus zijn. Uiteindelijk beschermt het je echter niet tegen de schuld van de partner – zelfs als het lijkt alsof het zou moeten.
