Medische kringen zijn het er in brede kring over eens dat een van de meest misleidende ziekternomenclaturen voor hepatitis-B en hepatitis C-gerelateerde leverziekte bestaat. De titels zijn enigszins ontoereikend om deze ziekten te beschrijven, aangezien de term ‘hepatitis’ een ontsteking van de lever betekent. Dit wekt de indruk dat het enige bij hepatitis B of C aangetaste orgaan de lever is, wat misleidend is omdat beide ziekten een betrokkenheid van andere organen dan de lever zien en daarom bonafide systemisch (en niet lokaal) zijn ziektetoestanden. De nier is zo’n orgaan dat hepatitis-virussen zowel direct als indirect beïnvloeden. Hepatitis-virussen zijn niet de enige infectieuze stoffen die de nier kunnen beïnvloeden. Hun rol bij nieraandoeningen is echter belangrijk om op te merken, gezien de relatief hogere prevalentie van deze virale infecties. Laten we enkele details bespreken met betrekking tot aan hepatitis B-virus gerelateerde nierziekte.
Hoe vaak komt de associatie van nieraandoeningen met hepatitis B voor?
Nierziekte als gevolg van een hepatitis-B-virusinfectie wordt veel vaker gezien bij mensen die tijdens de kinderjaren of de kindertijd met het virus zijn besmet. Deze patiënten zijn meer kans om "dragers" te worden en hebben een hoger risico op nieraandoeningen.
Waarom een levervirus de nieren zou schaden
Ook al is de vaak veronderstelde beschadiging van de nieren door het hepatitis-B-virus meestal geen gevolg van een directe infectie. In feite zou een abnormale reactie van het immuunsysteem op bepaalde delen van het virus een grotere rol kunnen spelen bij de veroorzaking van de ziekte.
Deze virale componenten worden meestal aangevallen door uw antilichamen in een poging om de infectie te bestrijden. Zodra dit gebeurt, zullen de antilichamen binden met het virus en het resulterende afval zal in de nieren worden afgezet. Het kan dan een ontstekingsreactie veroorzaken die nierschade kan veroorzaken.
Vandaar dat, in plaats van het virus dat de nier rechtstreeks beïnvloedt, het de reactie van uw lichaam is die de aard en omvang van nierschade bepaalt.
Soorten Nierziekten veroorzaakt door hepatitis B-virusinfecties
Afhankelijk van hoe de nier reageert op het virus en de hierboven beschreven ontstekingscascade, kunnen verschillende nieraandoeningen het gevolg zijn. Hier is een snel overzicht:
Polyarteritis Nodosa (PAN):
- Laten we deze naam in kleinere, verteerbare delen breken. De term "poly" impliceert meervoudig, en "arteritis" verwijst naar ontsteking van de slagaders / bloedvaten. Dit laatste wordt ook vaak vasculitis genoemd. Aangezien elk orgaan in het lichaam bloedvaten heeft (en de nier een rijk vaatstelsel heeft), is polyarteritis nodosa een ernstige ontsteking van de bloedvaten (in dit geval de slagaders van de nieren) die de kleine en middelgrote bloedvaten aantast. van het orgel. Het optreden van PAN-ontsteking is zeer typerend. Het is een van de eerdere nieraandoeningen die kan worden veroorzaakt door een hepatitis B-infectie. Het heeft de neiging om van middelbare leeftijd en oudere volwassenen te beïnvloeden. De getroffen patiënt zal doorgaans klagen over niet-specifieke symptomen zoals zwakte, vermoeidheid en gewrichtspijn. Bepaalde huidlaesies kunnen echter ook worden opgemerkt. Een test voor de nierfunctie zal afwijkingen vertonen, maar hoeft niet noodzakelijk de ziekte te bevestigen en een nierbiopt zal meestal nodig zijn.
Membranoproliferatieve glomerulonefritis (MPGN):
- Deze mondvol-van-een-ziekte-term verwijst naar een teveel aan ontstekingscellen en bepaalde soorten weefsel (basaal membraan in dit geval) in de nier. Nogmaals, dit is eerder een ontstekingsreactie dan een directe virale infectie. Als u een Hepatitis B-virusinfectie heeft en bloed in de urine begint te zien, moet dit worden overwogen. Het is duidelijk dat de aanwezigheid van bloed in de urine niet voldoende is om de diagnose te bevestigen, zelfs als u een Hep B-virusinfectie heeft. Vandaar dat verdere tests met inbegrip van een nierbiopsie noodzakelijk zouden zijn.Membraneuze nefropathie:
- Een verandering in een deel van het nierfilter (het glomerulaire basismembraan genoemd) leidt hiertoe. De getroffen patiënten zullen een abnormaal hoge hoeveelheid eiwit in de urine beginnen te morsen. Als een patiënt, is het moeilijk om commentaar te geven op de aanwezigheid van eiwitten in de urine tenzij het extreem hoog is (in welk geval je schuim of schuim in de urine zou kunnen verwachten). Bloed is in dit geval een zeldzamere vondst in de urine, maar kan ook worden gezien. Nogmaals, bloed- en urinetesten voor nierfunctie zullen afwijkingen vertonen, maar om de ziekte te bevestigen, zal een nierbiopsie nog steeds vereist zijn. HepatoRenal Syndroom:
- Een extreme vorm van nierziekte door reeds bestaande leverziekte is het zogenaamde hepatorenaal syndroom. Dit is echter niet noodzakelijkerwijs specifiek voor Hepatitis B-gerelateerde leverziekte en kan worden gezien in elke vorm van geavanceerde leveraandoeningen waarbij de nieren aangetast worden door meerdere mechanismen. Diagnose van hepatitis B-virus gerelateerde nierziekte
Als u een hepatitis-B-virusinfectie heeft en u zich zorgen maakt dat uw nieren mogelijk worden beïnvloed, kunt u zich laten testen.
Het is duidelijk dat de eerste stap is om ervoor te zorgen dat u een infectie met het hepatitis-B-virus heeft, waarvoor een andere reeks testen nodig is die niet noodzakelijk een nierbiopt vereisen. Als u afkomstig bent uit een gebied waarvan bekend is dat het een hoge graad van hepatitis B-virusinfectie heeft (endemisch gebied), of die risicofactoren heeft voor een infectie met het hepatitis B-virus (zoals het delen van naalden voor IV-drugsmisbruik, onbeschermde seks hebben met meerdere seksuele partners, enz. .), bepaalde veelbetekenende bloedtesten die op zoek zijn naar verschillende "delen" van het hepatitis B-virus moeten de infectie kunnen bevestigen.
- Er wordt ook getest op de antistoffen die het lichaam maakt tegen het hepatitis B-virus. Voorbeelden van deze testen zijn HBsAg, anti-HBc en anti-HBs. Deze tests kunnen echter niet altijd een onderscheid maken tussen actieve infectie (waarbij het virus snel wordt gerepliceerd) of een dragerstatus (terwijl het virus weliswaar inactief is, terwijl u wel de infectie hebt). Om dit te bevestigen, wordt het testen van het hepatitis B-virus-DNA aanbevolen.
Omdat de twee virussen toevallig bepaalde risicofactoren delen, is gelijktijdige test op een infectie met het hepatitis C-virus misschien geen slecht idee.
De volgende stap is om de aanwezigheid van een nierziekte te bevestigen, met behulp van de hier beschreven tests. - Eindelijk moet je arts twee en twee bij elkaar brengen. Nadat de bovenstaande twee stappen zijn uitgevoerd, moet je nog steeds causaliteit bewijzen. Vandaar dat een nierbiopsie nodig zal zijn om te bevestigen dat een nierziekte inderdaad een gevolg is van het hepatitis B-virus, evenals het specifieke type nierziekte. Het komt ook omdat alleen het hebben van hepatitis B-infectie en nieraandoeningen niet noodzakelijkerwijs aantonen dat de infectie leidt tot nierbeschadiging. Men kan een hepatitis-B-virusinfectie hebben en bloed / eiwit in de urine hebben om een geheel andere reden (denk aan een diabetische patiënt met een niersteen).
- Bevestiging van de definitieve diagnose en de oorzaak ervan heeft ook een enorme invloed op het behandelplan. De hierboven beschreven ziektetoestanden (PAN, MPGN, etc.) kunnen worden gezien bij mensen die geen hepatitis B-virusinfectie hebben. Hoe we deze nierziektetoestanden in die situaties behandelen, zal heel anders zijn dan hoe ze worden behandeld wanneer ze worden veroorzaakt door het hepatitis B-virus.
- In feite kunnen veel behandelingen (zoals cyclofosfamide of steroïden) die worden gebruikt voor de behandeling van niet-hepatitis B-gerelateerd MPGN of vliezige nefropathie meer kwaad dan goed doen als ze worden toegediend aan de patiënt met het hepatitis B-virus. Het is omdat deze behandelingen zijn ontworpen om het immuunsysteem te onderdrukken, iets dat het lichaam nodig heeft om te vechten tegen de hepatitis B-infectie. Behandeling met immunosuppressiva in deze situatie kan averechts werken en een toename van virale replicatie veroorzaken. Daarom is het bewijzen van de oorzaak essentieel.
Hoe wordt Hepatitis B-virus-gerelateerde nierziekte behandeld
Behandel de oorzaak. Dat is in wezen de kern van de behandeling. Helaas zijn er geen grote gerandomiseerde studies beschikbaar om de behandeling van een nieraandoening te begeleiden die het gevolg is van de hepatitis B-virusinfectie. Welke gegevens we ook hebben van kleinere observationele studies ondersteunen het gebruik van antivirale therapie gericht tegen hepatitis B-infectie als spil in de behandeling.
Antivirale therapie:
- Dit omvat medicijnen zoals interferon-alfa (die vermenigvuldiging van hepatitis B-virus onderdrukt en de immuunrespons op de infectie moduleert) en andere middelen zoals lamivudine, entecavir, enz. (Deze medicijnen remmen vermenigvuldiging van het virus ook). Het zijn fijnere nuances in de behandeling voor zover de keuze van het middel wordt gebruikt (verder afhankelijk van andere factoren zoals leeftijd, of de patiënt al dan niet cirrose heeft, de omvang van de nierschade, enz.). Welke medicatie wordt gekozen, bepaalt ook hoe lang de behandeling kan worden voortgezet. Deze discussies vallen buiten het bestek van dit artikel en zouden iets moeten zijn dat uw arts met u zal bespreken voordat de behandeling wordt gestart. Immunosuppressiva:
- Deze omvatten medicijnen zoals steroïden of andere cytotoxische medicijnen zoals cyclofosfamide. Hoewel deze kunnen worden gebruikt in de "garden-variety" nierziektetoestanden van MPGN of vliezige nefropathie, wordt gebruik daar meestal niet aanbevolen wanneer deze ziektebeelden worden veroorzaakt door het hepatitis B-virus (gezien het risico van het opvlammen van de infectie). Dit is echter geen ‘algemeen verbod’. Er zijn specifieke aanwijzingen dat deze middelen mogelijk nog moeten worden overwogen, zelfs bij het instellen van het hepatitis B-virus. Een van die uitzonderingen is een uitzonderlijk ernstige vorm van ontsteking die het nierenfilter beïnvloedt (snelst progressieve glomerulonefritis genoemd). In die situatie worden immunosuppressieve medicatie meestal gecombineerd met iets dat plasmaferese wordt genoemd.
