Gramkleuring is een microbiologische procedure die bacteriën categoriseert op basis van de fysische en chemische structuur van hun buitenoppervlak. Dit gebeurt alleen met een dia, een microscoop en vlekken. Deze procedure wordt vaak gebruikt voor de detectie en identificatie van bacteriën, zowel in onderzoeks- als klinische laboratoria.
Gram-positief en Gram-negatief
Bacteriën zijn losjes onderverdeeld in twee soorten, gram-positief en gram-negatief.
- Grampositieve bacteriën hebben een dikke laag die bestaat uit polymeren van eiwit-suikermoleculen die peptidoglycan worden genoemd. Gram-kleuring van de peptidoglycaanlaag (die de celwand is) met een chemische stof die kristalviolet wordt genoemd, resulteert in paarse verkleuring van de gram-positieve bacteriën. Door toevoeging van aceton of alcohol worden de bacteriën gedehydrateerd waardoor de paarse kleur behouden blijft.
- Gram-negatieve bacteriën hebben een extra buitenmembraan waarvan de eigenschappen bestand zijn tegen aceton / alcohol-dehydratie en resulteren in verlies van de kristalvioletvlek. Een tegenkleuring, bestaande uit fuchsine, kleurt deze bacteriën rood of roze.
De test houdt in dat de bacteriën op de dia onder de microscoop worden bekeken. Bacteriën kunnen onder een microscoop worden gezien als ze gekleurd zijn. Deze bacteriën kunnen worden verzameld in monsters – zoals uit urine, sputa en bloed. Deze monsters worden gebruikt om te identificeren of bacteriën zich in een bepaald deel van het lichaam bevinden. Infecties zijn vaak gelokaliseerd in een deel van het lichaam – zoals de blaas, de longen of zelfs het bot, de galblaas, de huid.
Sommige infecties zijn meer gegeneraliseerd en verspreiden zich door het bloed.
De bacteriën die paars kleuren, zijn grampositief; degenen die roze zijn, zijn gramnegatief. Het is een eenvoudige manier om belangrijke informatie te kennen. Het vertelt ons welk type buitenste beschermende laag de bacterie heeft. Dit helpt artsen te bepalen welke antibiotica moeten worden gebruikt en welke bacteriën verantwoordelijk zijn voor de infectie, omdat van sommige bacteriën wordt verwacht dat zij zich anders gedragen dan anderen.
Sommige bacteriën zijn grampositief, zoals Staph Aureus (inclusief MRSA) en Strep-bacteriën. Andere bacteriën zijn gramnegatief, zoals Salmonella, Shigella en vele andere bacteriën. Het (geslacht van) bacteriën dat gonnoroea veroorzaakt en een enge vorm van bacteriële meningitis, Meninogococcus, is gramnegatief. Sommige bacteriën zijn niet zo goed gekarakteriseerd door de gram-status, maar het is nuttig voor vele soorten bacteriën.
Soorten infecties kunnen vaak worden veroorzaakt door gramnegatieve of grampositieve infecties, maar de kans is groter dat ze worden veroorzaakt door het ene type of het andere. Longontsteking kan door beide worden veroorzaakt, maar velen lijden aan gram-positieve infecties veroorzaakt door Strep-bacteriën. Urineweginfecties worden vaak veroorzaakt door gram-negatieve infecties. Er zijn veel andere soorten infecties die overwegend grampositief of gramnegatief kunnen zijn.
Weten of een onbekend type bacteriën gramnegatief of positief is, kan helpen de bacteriën te identificeren. Artsen moeten vaak raden welke infecties een patiënt heeft. Ze moeten vaak empirisch behandelen, zoals we zeggen, zonder precies te weten wat de infectie veroorzaakt en welk antibioticum het beste is. Het kennen van de gram-vlekken status helpt.
Verschillende bacteriën reageren op verschillende antibiotica.
Met name grampositieve en gramnegatieve bacteriën reageren anders op verschillende antibiotica. Weten of bacteriën gramneg of pos zijn, kan helpen bepalen welke antibiotica waarschijnlijk werken.
Gramkleuring kan in laboratoria worden uitgevoerd zonder veel middelen. Het vereist gewoon een microscoop, dia’s, vlekken en iemand die weet hoe je een gramkleuring moet doen.
