Reumatoïde artritis, een auto-immuunziekte die 1,3 tot 1,5 miljoen Amerikanen treft, is het resultaat van de eigen immuuncellen die kraakbeen en gewrichten aantasten. Wat gaat er eigenlijk in het immuunsysteem van een persoon met reumatoïde artritis ten onder om de pijn en vernietiging veroorzaakt door de ziekte te veroorzaken?
Studies uitgevoerd door Dr. Julia Ying Wang van Brigham & Women’s Hospital in Boston en Harvard Medical School, samen met haar collega Dr. Michael H.
Roehrl van Harvard, werden gepresenteerd op de jaarlijkse bijeenkomst van de American Chemical Society in augustus 2002 en gepubliceerd in PNAS, deze kwestie aan te pakken.
Voorafgaand aan het werk van Wang en Roehrl, richtte het onderzoek op reumatoïde artritis zich grotendeels op peptiden of eiwitfragmenten. Wang en Roehrl suggereerden dat glycosaminoglycanen, of GAG’s, eerder reumatoïde artritis veroorzaken dan eiwitten.
The GAGs Theory
Glycosaminoglycanen zijn natuurlijk voorkomende koolhydraten die worden aangetroffen in kraakbeen, bindweefsel, gewrichtsvloeistof en huid. Glycosaminoglycanen zijn complexe koolhydraten. Ze worden niet beïnvloed door de koolhydraten, zetmelen en suikers die we in onze voeding consumeren.
Eenvoudig gesteld, de theorie van Wang stelde voor dat cellen van het immuunsysteem, of antilichamen, zich richten op glycosaminoglycanen. De antilichamen binden aan GAG’s, hopen zich op in de gewrichten en veroorzaken pijn en ontsteking geassocieerd met reumatoïde artritis.
Het onderzoek
In de studie van Wang en Roehrl werden muizen geïnjecteerd met GAG’s.
De muizen ontwikkelden chronische reumatoïde artritisachtige symptomen, waaronder ontsteking, zwelling en boterosie.
Glycosaminoglycan-antilichamen zijn sindsdien ontdekt in het weefsel van patiënten met reumatoïde artritis. Er moet worden benadrukt dat dit de eerste keer was dat glycosaminoglycan-antilichamen werden waargenomen bij dieren of bij mensen.
Onderzoekers theoretiseerden dat:
- GAG-antilichamen zich kunnen ontwikkelen als gevolg van bacteriële infecties.
- Hoge concentraties GAG kunnen het gevolg zijn wanneer bacteriën enzymen produceren die bindweefsel afbreken en koolhydraten afgeven.
- Veel bacteriën hebben GAG op hun celoppervlak. Bij reumatoïde artritis kunnen immuuncellen ten onrechte zich richten op natuurlijk voorkomende GAG’s in de weefsels van het lichaam op dezelfde manier waarop ze GAG zouden richten op het oppervlak van bacteriële indringers.
Onderzoekers hoopten dat meer studies een manier zouden onthullen om de GAG-antilichamen te binden, wat leidt tot nieuwe behandelingen of medicijnen voor reumatoïde artritis. Een studie gepubliceerd in 2008, in Artritis Onderzoek & Therapie, onthulde meer over GAGS:
- GAG-specifieke antilichamen zijn niet aanwezig bij pasgeborenen (pasgeborenen).
- GAG’s zijn in grote hoeveelheden aanwezig in het serum van volwassenen.
- GAG’s zijn gecategoriseerd als TI2-antigenen. Van B1 B-cellen is bekend dat zij reactief zijn met T12-antigenen.
Er werd ook onthuld dat anti-GAG-antilichamen natuurlijke auto-antilichamen zijn die worden aangetroffen bij gezonde personen. IgM-antilichamen tegen GAG en sommige geteste anti-GAG-antilichamen van het IgG-type bleken significant verhoogd te zijn in de sera van patiënten met reumatoïde artritis. Hoewel de anti-GAG-antilichamen aanwezig waren in de systemische circulatie, synoviale vloeistof en ze waren ook in staat om te binden aan de extracellulaire matrix van hyalien kraakbeen.
Onderzoekers veronderstelden dat productie van anti-GAG-antilichamen "opwaarts gereguleerd" is in reumatoïde artritis, misschien gerelateerd aan de afgifte van kraakbeenmoleculen. Interessant is dat hogere anti-GAG-niveaus geassocieerd zijn met minder ernstige ziekteactiviteit bij reumatoïde artritis. Onderzoekers concludeerden dat GAG’s kunnen dienen als biomarker voor vroege ziekte-activiteit voor reumatoïde artritis.
