Leukemie is niet één ziekte, maar veel. Wetenschappers beginnen te begrijpen hoe zelfs een enkele, specifieke vorm van leukemie subtypen heeft die op belangrijke manieren verschillen.
Vier hoofdtypen van leukemie zijn gebaseerd op het feit of ze acuut of chronisch zijn en myeloïde of lymfatische leukemieën, en deze hoofdcategorieën zijn als volgt:
- Acute myeloïde (of myelogene) leukemie (AML)
- Chronische myeloïde (of myelogene) leukemie ( CML)
- Acute lymfatische (of lymfoblastische) leukemie (ALL)
- Chronische lymfatische leukemie (CLL)
Over AML
Acute myeloïde leukemie is kanker van het beenmerg – de sponsachtige binnenkant van botten, waar bloedcellen worden gemaakt – en het is ook een bloedkanker.
AML wordt beschouwd als een "acute" leukemie omdat het snel vordert. Het myelogene deel van de naam komt van de myeloïde cellen – een groep cellen die zich normaal ontwikkelen tot de verschillende soorten volwassen bloedcellen, zoals rode bloedcellen, witte bloedcellen en bloedplaatjes.
AML heeft veel aliassen: acute myeloïde leukemie is ook bekend als acute myeloïde leukemie, acute myeloblastische leukemie, acute granulocytische leukemie en acute nonlymfocytische leukemie.
AML kan van invloed zijn op mensen van alle leeftijden. Het GLOBOCAN-project van 2012 van de Wereldgezondheidsorganisatie suggereerde dat ongeveer 352.000 mensen wereldwijd AML hadden en dat de ziekte steeds vaker voorkomt naarmate de bevolking ouder wordt.
Tekenen en symptomen van AML zijn onder meer:
- Koorts
- Botpijn
- Lethargie en vermoeidheid
- Kortademigheid
- Bleke huid
- Regelmatige infecties
- Gemakkelijke bloeduitstortingen
- Ongebruikelijke bloedingen, zoals frequente neusbloedingen en bloeding uit het tandvlees
Subtypes
De classificatie van AML gebaseerd op het microscopische uiterlijk van de kankercellen, of morfologie, wordt aangevuld door nieuwe ontdekkingen over de genetische veranderingen of mutaties die betrokken zijn bij verschillende vormen van deze maligniteit.
Onderzoekers van het Wellcome Trust Sanger Institute en medewerkers hebben recentelijk de kennisbasis toegevoegd en rapporteerden over genetische mutaties die het begrip van AML helpen vormgeven – verder verschuift het concept van AML van dat van een enkele aandoening naar een met ten minste 11 verschillende genetische variëteiten van maligniteiten, met verschillen die kunnen helpen bij het verklaren van variabele overlevingstijden bij jonge patiënten met AML.
De onderzoekers publiceerden hun studie over de genetica van AML in het juni 2016 nummer van "New England Journal of Medicine," en deskundigen zijn van mening dat deze bevindingen klinische proeven zouden kunnen verbeteren en een impact zouden hebben op de manier waarop patiënten met AML in de toekomst worden gediagnosticeerd en behandeld.
De NEJM-studie
Onderzoekers hebben 1.540 patiënten met AML onderzocht die deelnamen aan klinische onderzoeken. Ze analyseerden meer dan 100 genen waarvan bekend is dat ze leukemie veroorzaken met het doel om "genetische thema’s" achter de ontwikkeling van de ziekte te identificeren.
Ze ontdekten dat de patiënten met AML konden worden ingedeeld in minstens 11 grote groepen, elk met verschillende clusters van genetische veranderingen en verschillende kenmerken en kenmerken. Volgens de studie hadden de meeste patiënten een unieke combinatie van genetische veranderingen die hun leukemie stimuleerden, wat kan helpen verklaren waarom AML dergelijke variabiliteit in overlevingspercentages vertoont.
Gevolgen
Het kennen van de genetische samenstelling van de leukemie van een patiënt kan het vermogen verbeteren om te voorspellen of de huidige behandelingen effectief zijn. Informatie van dit type kan worden gebruikt om nieuwe klinische onderzoeken te ontwerpen om de beste behandelingen voor elk AML-subtype te ontwikkelen; en uiteindelijk zou meer uitgebreid genetisch testen van AML bij diagnose routinematiger kunnen worden.
In het classificatiesysteem van de World Health Organization (WHO) van 2008 zijn wetenschappers al begonnen met het classificeren van volwassen AML in verschillende "moleculaire groepen", inclusief specifieke genetische veranderingen of verwondingen aan de chromosomen die als volgt worden weergegeven: t (15; 17), t (8; 21), inv (16) -t (16; 16), t (6; 9), inv (3) -t (3; 3), MLL-fusiegenen en voorlopig CEBPA- of NPM1-mutaties.
Echter, zoals geïllustreerd in de recente NEJM-studie, werken de moleculaire indelingen van de WHO niet goed voor een groot aantal AML-gevallen. In de studie zouden 736 patiënten met AML, of 48 procent van hen, niet zijn geclassificeerd op basis van de WHO-moleculaire groepen, hoewel 96 procent van de patiënten wel degelijk zogenaamde driver-mutaties had-genetische veranderingen die ten grondslag liggen aan de maligniteit.
De ontdekking van vele nieuwe leukemie-genen, mutaties in meerdere dragers per patiënt en complexe mutatiepatronen, heeft de onderzoekers ertoe aangezet de genomische classificatie van AML vanaf het begin opnieuw te evalueren.
Voorgestelde AML-evaluatie en -classificatie op basis van genetische mutaties
Zo gingen de onderzoekers terug naar de tekentafel om te proberen een nieuw systeem te ontwikkelen om AML te classificeren dat gebruik maakt van de opkomende informatie.
De meest algemeen aanvaarde classificatie en prognostische schema’s voor AML gebruiken de WHO-classificatie – inclusief de zogenaamde cytogenetische laesies – bijvoorbeeld t (15; 17) – samen met NPM1, FLT3ITD en CEBP, zoals hierboven vermeld.
In het licht van de nieuwe studie, adviseerden auteurs dat, op de korte termijn, TP53, SRSF2, ASXL1, DNMT3A en IDH2 moeten worden overwogen voor opname in prognostische richtlijnen omdat ze vaak voorkomen en een sterke invloed hebben op klinische uitkomsten.
Voor AML-classificatie zou evaluatie van "splicing-factor genen" RUNX1, ASXL1 en MLLPTD bij diagnose patiënten in de "chromatine-spliceosoom-groep" identificeren. Dit was de op een na grootste groep AML-patiënten in de studie, en in tegenstelling tot de WHO-klassen van AML, geen enkele genetische afwijking definieert deze groep.
Met dit voorgestelde systeem konden 1.246 van de 1.540 patiënten met mutaties van de bestuurder worden ingedeeld in een enkele subgroep en voldeden 56 patiënten aan de criteria voor twee of meer categorieën. Een totaal van 166 patiënten met driver-mutaties bleef niet geclassificeerd.
Achtergrond van bestaande classificatiesystemen
AML is niet geënsceneerd zoals de meeste andere kankers. De vooruitzichten voor een persoon met AML hangen in de plaats daarvan af van andere informatie, zoals het subtype zoals bepaald door laboratoriumtests, evenals de leeftijd van de patiënt en andere resultaten van de laboratoriumtest.
AML-subtypes kunnen verband houden met de vooruitzichten van een individuele patiënt en de beste behandeling. Het subtype acute promyelocytaire leukemie (APL) wordt bijvoorbeeld vaak behandeld met geneesmiddelen die verschillen van die voor andere subtypes van AML.
Twee van de belangrijkste systemen die zijn gebruikt om AML in subtypes te classificeren, zijn de Frans-Amerikaans-Britse (FAB) classificatie en de nieuwere World Health Organization (WHO) classificatie.
De Frans-Amerikaans-Britse (FAB) classificatie van AML
In de jaren 1970 verdeelde een groep Franse, Amerikaanse en Britse leukemie-experts AML in subtypes, M0 tot en met M7, op basis van het type cel waaruit de leukemie ontstaat en hoe volwassen de cellen zijn. Dit was grotendeels gebaseerd op hoe de leukemiecellen na de routinekleuring onder de microscoop bekeken.
FAB-subtype Naam
M0 Ongedifferentieerde acute myeloblastische leukemie
M1 Acute myeloblastische leukemie met minimale rijping
M2 Acute myeloblastische leukemie met rijping
M3 Acute promyelocytische leukemie (APL)
M4 Acute myelomonocytische leukemie
M4 eos Acute myelomonocytische leukemie met eosinofilie
M5 Acute monocytische leukemie
M6 Acute erytroïde leukemie
M7 Acute megakaryoblastische leukemie
Subtypes M0 tot en met M5 beginnen allemaal in onrijpe vormen van witte bloedcellen. M6 AML begint in zeer onrijpe vormen van rode bloedcellen, terwijl M7 AML start in onrijpe vormen van cellen die bloedplaatjes maken.
Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) -classificatie van AML
Het FAB-classificatiesysteem is nuttig en wordt nog steeds algemeen gebruikt om AML te groeperen in subtypen, hoewel de kennis geavanceerd is met betrekking tot de prognose en vooruitzichten voor verschillende soorten AML, en sommige van deze vorderingen werden weerspiegeld in het 2008 World Health Organization (WHO) -systeem.
Het WHO-systeem verdeelt AML in verschillende groepen:
AML met bepaalde genetische afwijkingen
- AML met een translocatie tussen chromosomen 8 en 21
- AML met een translocatie of inversie in chromosoom 16
- AML met een translocatie tussen chromosomen 9 en 11
- APL (M3 ) met een translocatie tussen chromosomen 15 en 17
- AML met een translocatie tussen chromosomen 6 en 9
- AML met een translocatie of inversie in chromosoom 3
- AML (megakaryoblastisch) met een translocatie tussen chromosomen 1 en 22
AML met aan myelodysplasie gerelateerde veranderingen
AML gerelateerd aan eerdere chemotherapie of bestraling
AML niet anders gespecificeerd (AML dat niet in een van de bovenstaande groepen valt en daarom meer is geclassificeerd als wat werd gedaan in het FAB-systeem):
- AML met minimale differentiatie (M0)
- AML zonder rijping (M1)
- AML met rijping (M2)
- Acute myelomonocytische leukemie (M4)
- Acute monocytische leukemie (M5)
- Acute erytroïde leukemie (M6)
- Ac ute megakaryoblastische leukemie (M7)
- Acute basofiele leukemie
- Acute panmyelosis met fibrose
Myeloïde sarcomen (ook bekend als granulocytic sarcoma of chloroma)
Myeloïde proliferaties gerelateerd aan het downsyndroom
Ongedifferentieerde en biphenotypische acute leukemieën:
Dit zijn leukemieën die zowel lymfocytisch zijn en myeloïde functies. Soms ALL genaamd met myeloïde markers, AML met lymfoïde markers of gemengde acute leukemieën.
Boven WHO-categorieën werden aangepast van de American Cancer Society.
