Erysipelas is een bacteriële infectie van de huid die meestal het lymfestelsel omvat. Erysipelas is ook bekend als St. Anthony’s Fire, een nauwkeurige beschrijving gezien de vurige intensiteit van de uitslag.
Voor de introductie van antibiotica was erysipelas een gevreesde ziekte, vooral bij zuigelingen. Het werd al in de 11e eeuw geïdentificeerd, waar het en een cluster van andere ziekten gezamenlijk werden genoemd naar Sint Antonius, de patroonheilige van verloren oorzaken.
Oorzaken van Erysipelas
Erysipelas wordt meestal veroorzaakt door een specifiek type bacteriën, bekend als groep A Streptococcus. Het kan minder vaak worden veroorzaakt door andere soorten streptococcus of staphylococcus bacteriën.
Sommige gevallen van erysipelas gaan gepaard met huidletsel, bijvoorbeeld door een afschilfering, snee of trauma waardoor de infectie zich kan ontwikkelen. De meeste gevallen van erysipelas beginnen echter op de intacte huid en op delen van het lichaam waar het lymfestelsel wordt belemmerd.
Uiterlijk van Erysipelas
Erysipelas was vooral op het gezicht te vinden. Het wordt nu echter algemeen gezien aan de onderste ledematen. Dit komt door de prevalentie van groep A Streptococcus in tegenstelling tot het-type dat gezichtinfectie veroorzaakt (Streptococcus pyogenes).
Verscheidene symptomen gaan meestal vier tot 48 uur vooraf aan huiduitslag en kunnen het volgende omvatten:
- koorts
- rillingen
- vermoeidheid
- anorexia
- braken
De uitslag verschijnt kort daarna als een rode, hete, gezwollen, glanzende vlek.
Het heeft duidelijk afgebakende randen en heeft een texturele consistentie die lijkt op die van een sinaasappelschil (die we "peau d’orange" noemen).
Diagnose van Erysipelas
Erysipelas wordt voornamelijk gediagnosticeerd door het verschijnen van de uitslag. Bloedonderzoek en huidbiopten helpen over het algemeen niet bij de diagnose.
In het verleden werd een zoutoplossing soms geïnjecteerd in de rand van de uitslag, teruggetrokken (aspirant) en gekweekt voor bacteriën.
Deze methode wordt niet meer gebruikt omdat de meeste tests niet doorslaggevend zijn of resulteren in een vals-negatieve analyse.
Als de symptomen ernstig genoeg zijn, kan bloed worden afgenomen en gekweekt voor bacteriën om sepsis uit te sluiten (een mogelijk levensbedreigende gebeurtenis waarbij de reactie van het lichaam op infectie schade aan eigen weefsels en organen veroorzaakt).
Behandeling van Erysipelas
Erysipelas wordt behandeld met antibiotica, waaronder penicilline, dicloxacilline, cefalosporinen, clindamycine of erytromycine. De meeste kunnen worden behandeld met orale in plaats van intraveneuze (IV) antibiotica. Pijn of ongemak kan vaak worden behandeld met rust, een koud kompres en verhoging van de getroffen extremiteit.
In gevallen van sepsis (of wanneer infecties niet verbeteren met orale antibiotica), kan IV-therapie worden voorgeschreven bij ziekenhuisopname.
Zelfs na de juiste behandeling van een infectie, kunnen erysipelas in 18 tot 30 procent van de gevallen terugkeren. Mensen die bijzonder vatbaar zijn voor herhaling zijn onder meer mensen met een aangetast immuun- of lymfesysteem.
Omdat erysipelas bekend is, is de schade aan het lymfatische systeem (het systeem dat de immuuncel door het lichaam transporteert), de infectie zelf kan het risico van herhaling verhogen.
Mensen met terugkerende infecties moeten mogelijk worden behandeld met een dagelijks beloop van laaggedoseerde antibiotica.
