Wat als een jonge vrouw met hoge prestaties waar je om geeft, misschien een middelbare school of universiteitsstudent, beweert geen eetlust te hebben? Ze is veel te mager, maar ze zegt dat ze geen honger heeft, en je weet dat ze na het eten moet braken. In feite vertoont ze enkele van de typische symptomen van een eetstoornis zoals anorexia nervosa of boulimia. Zou je denken dat ze misschien een eetstoornis heeft, of coeliakie … of beide?
Op een college in Florida werden de coaches alleen met dit probleem geconfronteerd. Tijdens een voorseizoenconditioneringsprogramma, begon een van hun topsporters, een Nationale Collegiale Atletiekvereniging Divisie I vrouwelijke volleyballer, veel gewicht te verliezen. Ze verloor haar eetlust en kreeg diarree en overgeven. Ze werd erg moe. Ze viel in slaap bij de maaltijden, in de bus van het team of in de bus, en voor en tijdens oefeningen waaraan ze niet meedeed. Haar atletische prestaties leden. Ze worstelde ook met vermoeidheid tijdens haar lessen en begon te smeeken naar sociale verplichtingen.
Omdat deze atleet veel onder druk stond van haar coach, haar teamgenoten en zichzelf om haar vaardigheden te verbeteren, geloofde het trainingspersoneel dat ze misschien probeerde haar fitness en prestaties te verbeteren boven de normale verwachtingen, en dat ze een eetpatroon had ontwikkeld stoornis als een ontsnapping aan de druk en een poging om aan deze verwachtingen te voldoen.
Sporters hebben meer eetstoornissen dan het grote publiek.
Maar raad eens? Ze had geen anorexia nervosa of boulimie – ze had coeliakie. Gelukkig voor haar stuurden de coaches haar naar een gastro-enteroloog, die al snel haar coeliakie herkende. Nadat ze een glutenvrij dieet had gevolgd, verbeterde haar eetlust, kwam ze aan en voegde ze zich weer bij het volleybalteam.
Volgens haar coaches en teamgenoten verbeterde haar atletische prestatie zelfs die van haar status vóór ziekte.
Zo bleek dat dit meisje geen eetstoornis had – maar coeliakie en eetstoornissen kunnen vaker bij dezelfde persoon naast elkaar leven dan mensen zich realiseren. Dr. Daniel Leffler en collega’s van The Celiac Center in Beth Israel-Deaconess Medical Center in Boston publiceerden een rapport over dit onderwerp. Over een periode van 5 jaar had 2,3% van de vrouwelijke patiënten die zij behandelden coeliakie
en een eetstoornis, of ze hadden coeliakie die zich vermomde als een eetstoornis. De artsen van Boston beschreven 10 van dergelijke patiënten in detail. Bij slechts één patiënt leidde het herkennen en behandelen van de coeliakie tot een regelrechte verbetering van de eetstoornis. In andere landen maakten de beperkingen van het glutenvrije dieet het moeilijk (maar niet onmogelijk) voor artsen om de eetstoornis te behandelen. Voor sommige patiënten zorgde hun dieet ervoor dat hun eetstoornis verslechterde doordat ze ontdekten dat ze coeliakie hadden en zwaarder wogen op het glutenvrije dieet. En tenslotte bleek dat één patiënt helemaal geen eetstoornis had – haar gewichtsverlies en slechte eetlust waren alleen te wijten aan coeliakie.
Bij de meeste patiënten waren er dus belangrijke interacties tussen hun coeliakie en hun eetstoornis. In de kleine groep patiënten waarover Dr. Leffler en zijn collega’s rapporteerden, kon 80% remissie van hun coeliakie en hun eetstoornis bereiken of behouden.
De bottom line?
Coeliakie en eetstoornissen zijn soms moeilijk te onderscheiden. Patiënten met een of beide aandoeningen moeten worden geëvalueerd vanuit verschillende perspectieven: eerstelijnszorg, gastro-enterologie, voeding en psychiatrie / psychologie. Dat is de enige manier om ervoor te zorgen dat het individu geen last heeft van gecompliceerde interacties tussen fysieke en mentale gezondheidsproblemen.
