Sarcoïdose is een ziekte die door het hele lichaam kan voorkomen, maar vooral de longen treft. Bij sarcoïdose produceert een ontsteking stukjes cellen (granulomen) in de lichaamsweefsels. Granulomen kunnen groeien en samenklonteren en beïnvloeden hoe een orgaan in het lichaam werkt. Waarom granulomen vormen is niet duidelijk, maar onderzoekers denken dat sarcoïdose ontstaat wanneer het immuunsysteem reageert op iets in de omgeving.
Sarcoïdose treft mannen en vrouwen van alle leeftijden en etnische achtergronden. Het wordt meestal gediagnosticeerd bij volwassenen tussen de 20 en 40 jaar. Sarcoïdose komt het meest voor in Zweden, Denen, Afro-Amerikanen en mensen met een Aziatische, Ierse en Puerto Ricaanse achtergrond. Mensen die meer kans hebben om sarcoïdose te ontwikkelen zijn:
- gezondheidswerkers
- nonsmokers
- leraren in het basis- en voortgezet onderwijs
- mensen die zijn blootgesteld aan landbouwstof, insecticiden, pesticiden of schimmels
- brandweerlieden
Symptomen van Sarcoïdose
Veel mensen met sarcoïdose (30 tot 50%) ) hebben geen symptomen. Vaak wordt de ziekte per ongeluk ontdekt wanneer deze mensen een röntgenfoto op de borst hebben voor iets anders. Ongeveer een derde van de mensen met sarcoïdose heeft algemene symptomen zoals:
- koorts
- vermoeidheid, zwakte
- gewichtsverlies of verlies van eetlust
- voelt zich niet goed (malaise)
Mensen met sarcoïdose waarvan de longen door de ziekte zijn aangetast (90% van individuen) hebben symptomen zoals:
- kortademigheid
- droge hoest
- piepende ademhaling
- pijn op de borst, vooral bij hoesten
Huidsymptomen bij sarcoïdose (25% van de individuen) kunnen zijn:
- jeukende bultjes, zweren of gebieden met verkleurde huid in de buurt van de huid neus, ogen, rug, armen, benen of hoofdhuid
- pijnlijke bultjes op de enkels of schenen die rood of paars tot rood van kleur zijn en enigszins zijn verhoogd ("erythema nodosum" genoemd)
- huidzweren op of in de neus, op de wangen, oren, oogleden of vingers ("lupus pernio" genoemd)
Sarcoïdose kan de ogen, het hart en andere organen van het lichaam beïnvloeden, wat extra symptomen kan veroorzaken. Sarcoïdose kan ook gewrichts- en spierpijn veroorzaken. De symptomen van sarcoïdose kunnen komen en gaan of lang duren. Sommige mensen hebben slechts een paar symptomen; anderen kunnen veel problemen hebben.
Diagnose van Sarcoïdose
De diagnose van sarcoïdose kan een uitdaging zijn vanwege de vele verschillende symptomen die het kan veroorzaken en omdat veel ziekten dezelfde symptomen kunnen veroorzaken. Een gedetailleerde medische geschiedenis en een volledig lichamelijk onderzoek kunnen helpen om sarcoïdose te identificeren. De arts zal hoogstwaarschijnlijk een verscheidenheid aan tests uitvoeren, zoals röntgenfoto’s op de borst, longfunctietests, elektrocardiogram (ECG) en computertomografie (CT) -scan om tekenen van sarcoïdose te zoeken en te helpen bij de diagnose. Een steekproef van longweefsel (longbiopsie) wordt meestal genomen om te zoeken naar de aanwezigheid van granulomen.
Sarcoïdose behandelen
Sarcoïdose verschilt van persoon tot persoon, dus de behandeling zal voor elke patiënt anders zijn en hangt af van hoe hij of zij de ziekte ervaart. Weten hoeveel van het lichaam wordt beïnvloed door sarcoïdose en hoe actief de ziekte is, zal het verloop van de behandeling helpen bepalen.
Mensen zonder symptomen hebben over het algemeen geen behandeling nodig. Voor degenen die symptomen hebben, is de medicatie prednison de hoofdbehandeling. Andere medicijnen, zoals Rheumatrex (methotrexaat) of Imuran (azathioprine), kunnen samen met prednison worden gegeven of alleen worden ingenomen. Afhankelijk van de symptomen, zoals oogdruppels of medicijnen op het hart, kunnen andere medicijnen nodig zijn. Erythema nodosum verdwijnt meestal zonder behandeling. Lupus pernio kan worden behandeld met crèmes of medicijnen die via de mond worden ingenomen of in de huid worden geïnjecteerd.
