Gebroken botten zijn een van de meest voorkomende orthopedische letsels. Fracturen vereisen een behandeling die zo eenvoudig is als rust, of zo invasief als een operatie. Er zijn veel factoren waarmee rekening moet worden gehouden om de meest geschikte behandeling van een gebroken bot te bepalen, waaronder:
- Locatie van het gebroken bot
- Uitlijning van de fractuur
- verwachtingen van de patiënt
Enkele van de meest gebruikte fractuurbehandelingen worden hier beschreven.
Immobilisatie
Het meest voorkomende type fractuurbeheer is bij immobilisatie. Er zijn verschillende soorten immobilisatie waaronder spalk, beugels, afgietsels, stroppen en andere.
Cast immobilisatie is de meest gebruikelijke methode waarbij een materiaal (meestal gips of glasvezel) rond een gewonde extremiteit wordt gewikkeld en uithardt. Casts zijn er in een eindeloos aantal vormen en maten en vereisen een goede cast-verzorging.
Fracturen die worden behandeld met immobilisatie moeten voldoende worden uitgelijnd om genezing mogelijk te maken met goede resultaten. Als de uitlijning van de fractuur niet voldoende is, is verdere behandeling nodig.
Vermindering (reset) van het gebroken bot
Een procedure die breukvermindering wordt genoemd of een fractuur vermindert, is een interventie om de gebroken botten beter op één lijn te brengen. Een fractuurvermindering kan worden gedaan als een gesloten reductie (niet-chirurgisch) of een open reductie (operatie).
Een typische gesloten reductie wordt uitgevoerd door lokale verdoving aan het gebroken bot of een algemene anesthesie te geven, gevolgd door een specifieke manoeuvre om het gebroken bot opnieuw uit te lijnen. Na een gesloten reductie, zou een spalk of cast worden toegepast om de botten in de verbeterde uitlijning te houden.
Tractie
Tractie is een oudere vorm van fractuurbeheer die tegenwoordig veel minder vaak wordt gebruikt. Er zijn echter bepaalde situaties waarin tractie een zeer nuttige behandelingsoptie kan zijn.
Tractie houdt in dat de extremiteit voorzichtig wordt aangetrokken om de botten op één lijn te brengen. Vaak wordt een metalen pin in het bot aan de andere kant van de breuk geplaatst, dit wordt skeletale tractie genoemd. Touwen en gewichten worden aan de pen bevestigd om de botfragmenten voorzichtig in uitlijning te trekken.
Huid tractie is een soortgelijk concept, maar in plaats van dat een pin in het bot wordt gestoken, is de tractie gewoon door aan de extremiteit uitwendig te trekken. De tractie van de huid kan niet zo veel kracht trekken als de tractie van het skelet, dus als tractie langer dan een korte tijd wordt gebruikt, heeft skeletaandrijving de voorkeur.
Pinnen
Pinnen worden vaak gebruikt om kleinere botten te stabiliseren (bijvoorbeeld handen en pols) wanneer een gesloten reductie kan worden gebruikt om de uitlijning te verbeteren, maar een afdruk is onvoldoende om de botten op hun plaats te houden.
Pennen worden meestal door de huid heen geplaatst in een procedure die een gesloten reductie met percutane pinning (CRPP) wordt genoemd. De pinnen worden in een operatiekamer geplaatst, maar kunnen doorgaans worden verwijderd in het kantoor van uw arts en er is weinig ongemak in de meeste procedures voor het verwijderen van pinnen. Als er ongemak is, kan de verwijdering worden uitgevoerd in de operatiekamer.
Externe fixatie
Externe fixatie maakt ook gebruik van pennen die de huid binnendringen, maar worden samengehouden buiten het lichaam met een frame om uitlijning te behouden. Externe fixatie is een uitstekende optie met ernstig trauma, omdat ze snel kunnen worden toegepast, ze kunnen worden aangepast als dat nodig is en ze bieden toegang tot de huid en wonden van zacht weefsel. Externe fixatie wordt vaak gebruikt bij open fracturen.
Externe fixatie kan ook nuttig zijn als er sprake is van aanzienlijke zwellingen waardoor een operatie te riskant zou kunnen zijn. Door de fractuur tijdelijk te immobiliseren, kan de zwelling verbeteren en kan interne fixatie op een later tijdstip worden overwogen.
Open reductie met interne fixatie
Open reductiemiddelen om de plaats van de fractuur operatief te openen, de botfragmenten uit te lijnen en ze vervolgens op hun plaats te houden. Het meest voorkomende type interne fixatie zijn metalen platen en schroeven, hoewel er veel apparaten zijn die kunnen worden gebruikt om verschillende soorten fracturen te stabiliseren.
Open reductie met interne fixatie (ORIF) is de behandeling die de voorkeur geniet voor een aantal verschillende soorten fracturen:
- Fracturen die de neiging hebben zich te verplaatsen met immobilisatie
- Fracturen die slecht zijn uitgelijnd
- Breuken rond gewrichten met aanzienlijke gewrichtsschade
Bepaling wanneer een breuk chirurgie moet een complexe beslissing zijn waarbij rekening moet worden gehouden met veel variabelen, waaronder het type, de locatie en de ernst van de fracturen, evenals de verwachtingen van de patiënt. In sommige situaties moeten metalen implantaten op een later tijdstip worden verwijderd.
Intrameduallary Rodding
Intramedullaire (IM) rodding is een chirurgische procedure om een gebroken bot te stabiliseren door een metalen staaf in het holle medullaire kanaal van het bot te steken. Dit deel van het bot (waar het beenmerg is) kan worden gebruikt om de staaf vast te houden en vroege verplaatsing en gewichtsbelasting mogelijk te maken.
IM-roddelen is vaak de voorkeursbehandeling voor fracturen van de lange benen van de onderste ledematen die zich niet dicht bij de gewrichten bevinden (botuiteinden). In deze gevallen kunnen patiënten veel sneller beginnen met het lopen dan met andere soorten fractuurbehandeling.
Breukgenezing
Een juiste behandeling kan u helpen om u mee te nemen met uw herstel om een goed resultaat te verzekeren. Hoewel genezing van fracturen vaak traag lijkt, zijn er stappen om je genezing van een gebroken bot te versnellen. Zorg ervoor dat u de instructies van uw arts opvolgt, zodat uw gebroken bot goed zal genezen!
