Met het begin van symptomen van reumatoïde artritis of tijdens een acute aanval van symptomen, willen mensen gewoon in bed kruipen en daar blijven. Dat is zowel begrijpelijk als rationeel. Het is wat we doen als we ons niet lekker voelen, toch? Maar reumatoïde artritis is een chronische ziekte. Er is geen medicijn. De ziekte moet voor de duur worden beheerd. Hoe past bedrust in een langetermijnplan voor het beheersen van reumatoïde artritis?
Wat is het effect van bedrust op ziekteactiviteit?
Aanbevelingen van lang geleden
Hippocrates zei: "In elke beweging van het lichaam, wanneer iemand pijn begint te lijden, zal het worden verlicht door rust." Dat is hoe ver terug we moeten gaan om de oorsprong van het denken te vinden dat bedrust de optimale pijnstiller is. Interessant is dat artsen zich daaraan houden en bedrust hebben aanbevolen voor verschillende condities voor eonen. Maar naarmate onderzoekers meer betrokken raakten bij het evalueren van studies die het therapeutische effect van bedrust beschouwden, waren statistisch significante resultaten moeilijk te verkrijgen – en wat nog belangrijker was, sommige bevindingen wezen op slechtere resultaten met bedrust.
In 1978 stelde de Mayo Clinic dat rusttherapie bij reumatoïde artritis ‘controversieel’ was. Bewijs uit die tijd suggereerde dat beweging gewrichtsontsteking en vernietiging doet toenemen, terwijl rust ontstekingen vermindert. Het suggereerde dat hospitalisatie de ontsteking zou kunnen verbeteren.
Het suggereerde ook dat vermoeidheid moet worden gebruikt als richtlijn bij de behandeling van reumatoïde artritis. Mayo Clinic concludeerde dat voldoende rust om te voorkomen dat vermoeidheid in combinatie met geschikte fysiotherapie de beste behandelingskuur is.
Meta-analyse Resultaten
In 1999, Allen C. et al. (Lancet. 8 oktober 1999; 354: 1229-33) voerde een meta-analyse uit door te zoeken in MEDLINE en de Cochrane Library voor onderzoek naar het therapeutische effect van bedrust.
Ze identificeerden 39 gerandomiseerde gecontroleerde onderzoeken, waarbij 5.700 patiënten werden behandeld voor 15 ziekten en aandoeningen. In 15 van de onderzoeken werd bedrust bestudeerd als de primaire behandeling voor aandoeningen die lage rugpijn, spontane arbeid, ongecompliceerd myocardiaal infarct, acute hepatitis en reumatoïde artritis omvatten. De auteurs concludeerden dat er weinig bewijs kon worden gevonden om het gebruik van bedrust te ondersteunen. Er was een reeks uitkomsten voor bedrust, van niet-bijdragend tot schadelijk. De auteurs citeren advies dat oorspronkelijk tientallen jaren eerder werd aangeboden en waarin werd gesteld dat bedrust "een zeer onfysiologische en absoluut gevaarlijke vorm van therapie is, die voor specifieke indicaties moet worden besteld en zo vroeg mogelijk moet worden gestaakt".
Korte termijn versus langdurige bedrust
Onderzoekers hebben sindsdien geconcludeerd dat rust op korte termijn gunstig kan zijn voor lokaal ontstoken en pijnlijke gewrichten. Rust kan pijn en ontsteking in aangetaste gewrichten verminderen. Maar op de lange termijn zijn er potentiële bijwerkingen van de inactiviteit, volgens Johns Hopkins. De bijwerkingen omvatten een verminderd bewegingsbereik, verminderde kracht, een veranderde respons op gewrichtsbelasting en verminderde aërobe capaciteit. Gebaseerd op studieresultaten van Mueller et al.
(Archives of Physical Medicine and Rehabilitation, 1970), patiënten met strikte bedrust kunnen in een periode van twee weken 1 tot 1,5 procent kracht per dag verliezen. Een fysiotherapeut vertelde me ooit dat het enkele weken duurt om te verliezen, in termen van spierkracht, vele maanden kost om opnieuw te winnen.
Hoewel tijdelijke of korte bedrust kan dienen om de pijn te verminderen en het aantal gevoelige gewrichten of ontstoken gewrichten te verminderen, is het een langere bedrust die het meest zorgwekkend is. Langdurige bedrust, samen met spieratrofie, kan decubituszweren, peesverkorting en contracturen veroorzaken. Het kan ook gepaard gaan met trombo-embolische aandoeningen (vorming van bloedstolsels) en insulineresistentie.
Aangezien er het dilemma is om meer kwaad dan goed te doen met een langere bedrust, moeten alternatieven worden overwogen. Voor bepaalde individuele gewrichten kan immobilisatie tijdelijk mogelijk zijn door gebruik te maken van spalken of door een ondersteuning te dragen om de beweging van het aangetaste gewricht te beperken. Optimaal moet er een balans zijn tussen rust en activiteit. Je kunt gewoon niet afzien van lichaamsbeweging en fysieke activiteit ten gunste van langdurige rust. Oefening is nodig om spieratrofie, zwakte en gezamenlijke instabiliteit te voorkomen. Het huidige denken suggereert dat oefening op de lange termijn daadwerkelijk pijn en vermoeidheid vermindert in plaats van het te verhogen. Als je in bed ligt te denken dat je niet genoeg kunt bewegen om er zelfs maar toe te doen, denk dan opnieuw.
