Ondanks de bijna dagelijkse vooruitgang in de hiv-wetenschappen, lijkt de schaduw van het ontkenning van aids nog steeds groot, wat twijfel en afleiding veroorzaakt bij degenen die vaak de meeste zorg nodig hebben.
De grote stemmen van dissident (Peter Duesberg, Celia Farber) zullen misschien niet langer in staat zijn om de media-aandacht te grijpen die ze in de jaren tachtig en negentig hadden – toen er nog veel minder bekend was over HIV en angst een kant en klaar platform was voor mensen op de randen van legitieme wetenschap – hun berichten en methoden hebben vandaag nog steeds invloed.
Om hun ideeën te negeren als medische "kwakzalverij" of overblijfselen van een minder verlicht verleden, wordt het effect van het ontkenning op de perceptie van het publiek van HIV, evenals de onuitgesproken angsten en emoties waar ze tegenaan lopen, grotendeels ontkracht.
Pas in 2007 bleek uit een onderzoek van de Amerikaanse Centers for Disease Control and Prevention (CDC) dat 51 procent van de minderheidsmensen die seks hebben met mannen (MSM) het eens zijn met de stelling ‘HIV veroorzaakt geen aids’.
Onderzoek suggereert dat samenzwering onder deze groep niet zozeer gedreven werd door dissidente overtuigingen op zich, maar door een negatieve houding ten opzichte van condoomgebruik, evenals een algemeen wantrouwen tegenover overheids- en / of gezondheidszorgautoriteiten.
Waar begint het ontkenning van AIDS?
Volgens de Oxford Dictionary is een ontkenner "een persoon die weigert de waarheid te erkennen van een concept of propositie die wordt ondersteund door de meerderheid van de wetenschappelijke of historische bewijzen."
Chris Hoofnagle, senior procureur van Samuelson Law, Technology & Public Policy Clinic aan de University of California, Berkeley, breidt de definitie uit door te verklaren:
"Aangezien legitieme dialoog geen geldige optie is voor diegenen die geïnteresseerd zijn in het beschermen van onverdraagzaam of onredelijk ideeën uit wetenschappelijke feiten, hun enige toevlucht is het gebruik van … retorische tactieken. "
Sommige van de retorische tactieken die Tara C. Smith, universitair hoofddocent epidemiologie aan de University of Iowa College of Public Health, en Dr. Steven Novella van de Yale University School of Medicine heeft geïdentificeerd, zijn onder meer:
- Beschrijf de reguliere wetenschap als een intellectueel aangetaste of belangwekkende wetenschap gedreven (bijv. bevooroordeeld door "drugsgeld").
- Selectief kiezen welke autoriteiten om te geloven en welke te ontslaan om een samenzweringargument in te kaderen, of om te suggereren dat een bewezen wetenschap wordt besproken.
- Verlaging van de status van de geweigerde wetenschap tot die van diepgeworteld (vaak vervolgd) geloof, terwijl wetenschappelijke consensus als dogmatisch en onderdrukkend wordt gekwalificeerd.
- "De doelpaal terugdringen" door meer wetenschappelijk bewijs te eisen dan op dit moment beschikbaar is, en vervolgens vast te houden aan nieuw bewijs wanneer aan die eisen wordt voldaan.
Kwetsbaar voor ontkenning?
Ondertussen worden leden van het publiek die ontkennend denken omarmen vaak gezien als kwetsbaar voor desinformatie of fraude, of missen ze simpelweg de opleiding die nodig is om een geïnformeerd oordeel te vellen. Onderzoek van de University of Connecticut lijkt anders te suggereren.
Van internetgebruikers in de studie die een specifiek AIDS-ontkenningsgeloof onderschreven, waren beoordelingen voor vertrouwen en geloofwaardigheid hoger voor een reguliere medische website (Tufts Medical School) dan voor twee denialistische websites die ze te zien kregen (Matthias Rath, Jonathan Campbell).
Dit lijkt erop te wijzen dat ontkenningsboodschappen niet zozeer persoonlijke overtuigingen teweegbrengen, maar eerder de vermoedens en twijfels bevestigen van degenen die niet bereid (of niet) zijn om medisch feit te accepteren tegen hun eigen beter inzicht in.
Volgens een onderzoek uitgevoerd door de CDC, is slechts 44 procent van de Amerikanen met HIV gerelateerd aan medische zorg. Verkeerde informatie over HIV-gebonden met de angst voor openbaarmaking en gebrek aan passende HIV-zorg wordt beschouwd als een belangrijke reden waarom velen ervoor kiezen de behandeling uit te stellen tot het begin van symptomatische ziekte.
Dus hoewel het denialisme van AIDS voor sommigen een oude geschiedenis lijkt te zijn, blijft het vermogen om te verwarren en te verstoren net zo krachtig als altijd.
