Monoarthritis wordt gedefinieerd als artritis waarbij telkens één gewricht betrokken is. Er zijn verschillende mogelijke oorzaken van monoartritis of monoarticulaire artritis zoals het ook wordt genoemd, inclusief infectie, niet-specifieke ontstekingsaandoeningen, kristalafzetting, trauma, neoplasma en immunologische omstandigheden.
Het begin van monoartritis is vaak plotseling en intens met koorts, gewrichtspijn en gezwollen gewrichten.
De presentatie van dergelijke symptomen vereist een snelle diagnose en behandeling om gezamenlijke vernietiging te voorkomen. De diagnosticus moet de medische geschiedenis, het lichamelijk onderzoek, de röntgenfoto’s, het bloedonderzoek en het synoviaal vochtonderzoek van een patiënt gebruiken om de oorzaak van de monoarticulaire symptomen te bepalen. Hoewel monoarthritis meestal wordt geassocieerd met een acute aandoening, kan het ook het eerste symptoom zijn van wat zich ontwikkelt tot een polyartritis of chronische vorm van artritis. Het kan ook worden veroorzaakt door een niet-inflammatoire gewrichtsconditie, periarticulaire conditie (d.w.z. rond het gewricht), botziekte of weke delenziekte.
Initiële symptomen bieden belangrijke aanwijzingen
Er is een vermoeden van trauma, breuk of een los lichaam wanneer monoarthritis zich plotseling ontwikkelt. Monoarthritis die zich geleidelijk ontwikkelt, langer dan een of twee dagen, wordt meestal geassocieerd met ontsteking, infectie of kristalafzetting. Pijn die aanvankelijk niet wordt herkend maar geleidelijk verergert over dagen tot weken, kan te wijten zijn aan een indolente of asymptomatische infectie, artrose of tumor.
Meestal wordt een inflammatoir type artritis vermoed als er ochtendstijfheid is, evenals gewrichtspijn en beperkte beweging. Pijn die optreedt in een periarticulair gebied is meestal gerelateerd aan een stoornis van zacht weefsel. Als monoartritis chronisch is, is het meestal gerelateerd aan de reeds bestaande gewrichtsaandoening.
Maar voordat monoarthritis als chronisch wordt geclassificeerd, moeten de oorzaken van acute monoarthritis worden overwogen en uitgesloten. Laten we een paar voorbeelden bekijken van aandoeningen die acute gewrichts- of periarticulaire pijn kunnen veroorzaken, volgens Kelley’s Textbook of Rheumatology:
Veel voorkomende acute artartie
- Septische artritis (gonokokken of niet-gonococcus)
- Kristalartritis (jicht, pseudogout)
- Reactieve artritis
- Ziekte van Lyme
- Doornen synovitis van de plant
- Andere infecties
Trauma of interne afwijking
- Stressfractuur
- Loslopend lichaam
- Ischemische necrose
- Hemarthrosis
Acute monoarthritis geassocieerd met uiteindelijke polyartritis
- Artritis psoriatica
- Enteropathische artritis
- Reumatoïde artritis
- Palindromische reuma
- Juveniele artritis
Monoartritis Geassocieerd met niet-inflammatoire ziekten
- Artrose
- Charcot-gewrichten
- Opslagziekten, zoals hemochromatose (ijzeren stoornis)
Synoviale ziekten
- Reflex-sympathische dystrofie
- Sarcoïdose
- Amyloïdose
- Gepigmenteerde villonodulaire synovitis
- Lipoma arborescens
Acute monoartritis van Systemi c Ziekte
- Systemische lupus erythematosus
- Vasculitis
- De ziekte van Behcet
- Bacteriële endocarditis
- Terugkomende polychondritis
- Familiale mediterrane koorts
Acute monoartritis van botziekten
- Ziekte van Paget
- Osteomyelitis
- Metastatische ziekte
- Pulmonale hypertrofische osteoarthropathie
Diagnostisch onderzoek
Bloedonderzoek
Bloedtesten kunnen onthullen belangrijke aanwijzingen. Ontstekings-, septische of kristaltypen van artritis zijn gewoonlijk geassocieerd met een verhoogde sedimentatiesnelheid, verhoogde CRP en een hoog aantal witte bloedcellen. De betrokkenheid van systemische ziekten wordt vaak bepaald door bloedtesten die de functie van de nieren, lever, botten en spieren testen. Reumatoïde factor, anti-CCP, antinucleaire antilichaamtest, eiwitelektroforese, serologie van de ziekte van Lyme, evenals een reeks andere bloedtesten, kunnen resultaten opleveren die helpen bij het formuleren van de diagnose.
Beeldvormende onderzoeken
Effen röntgenfoto’s kunnen de aanwezigheid van zwelling van het zachte weefsel, calcium in de periarticulaire weefsels, breuken, losse lichamen, plaatselijke botziekte en tekenen van gewrichtsvernietiging aantonen.
CT-scans kunnen worden besteld wanneer meer details nodig zijn. MRI is de beste beeldvormingsoptie wanneer vermoed wordt dat er sprake is van een aandoening van de zachte weefsels. MRI kan ook de mate van ontsteking en gewrichtsschade vaststellen, ook als deze asymptomatisch is. Artrografie en botscans zijn ook beeldvormingsopties. Ook is echografie een steeds vaker voorkomende beeldvormingsmodaliteit die wordt gebruikt in de kliniek om zacht weefsel en arthritische aandoeningen te diagnosticeren.
Synoviale vloeistofanalyse
Het synoviaal vloeistofonderzoek wordt beschouwd als de meest bruikbare test voor het beoordelen van acute monoarthritis. Synoviale vloeistof wordt geanalyseerd op zijn kleur en mate van bewolking. Het aantal witte bloedcellen wordt bepaald om onderscheid te maken tussen inflammatoire en niet-inflammatoire oorzaken. Een aantal witte bloedlichaampjes van synoviale vloeistof dat groter is dan 2.000 WBC / mm3 wordt meestal geassocieerd met een inflammatoire aandoening. Synoviale vloeistof met een aantal witte bloedcellen dat kleiner is dan 2000 WBC / mm3 is meestal niet-inflammatoir.
De synoviale vloeistof moet worden gekweekt en er moet een gramkleuring worden uitgevoerd om de aanwezigheid van bacteriën microscopisch te onderzoeken. Urinezuur- of CPPD-kristallen kunnen worden waargenomen, indien aanwezig, met behulp van gepolariseerd-lichtmicroscopie. Synoviale vloeistof kan ook worden getest op glucose, eiwit en melkdehydrogenase.
