Een fibulafractuur treedt op als er een verwonding is aan een van de twee botten van het been. Het been (het segment tussen de knie en de enkel) bestaat uit twee botten. Het grotere bot, de tibia, draagt het grootste deel van het lichaamsgewicht. Het kleinere bot, de fibula, bevindt zich aan de buitenkant van het been.
Het fibulaire bot begint net onder het kniegewricht aan de buitenkant van het been en strekt zich helemaal uit tot aan het enkelgewricht.
Het bot is een lang, dun bot, hol in het midden. Hoewel het bot weinig doet om het gewicht van het lichaam te ondersteunen, is het een kritieke plaats van hechting voor ligamenten aan zowel het knie- als het enkelgewricht en is het ook verbonden met het scheenbot door een dik ligament, de syndesmose.
Hoewel de fibula een belangrijk bot is, is het mogelijk om veel van het bot te verwijderen voor chirurgische ingrepen waarbij bot elders in het lichaam nodig is. Wanneer deze transplantatieprocedures worden uitgevoerd, kunnen mensen heel normaal functioneren, ondanks dat ze een groot deel van het fibulabot missen.
Soorten fibulafracturen
Er zijn een aantal verschillende soorten letsel aan het fibulabot. Ten behoeve van deze discussie zal ik ze opsplitsen in meer beheersbare onderwerpen:
- Fibulafracturen die optreden als gevolg van een verwonding aan het enkelgewricht
- Fibulafracturen die optreden in combinatie met tibiafracturen
- Stressfracturen van de fibula
Deze zijn niet de enige soorten verwondingen die kunnen optreden bij de kuitbeen maar die verantwoordelijk zijn voor de overgrote meerderheid van verwondingen aan het kuitbeen. Verreweg de meest voorkomende zijn verwondingen die optreden wanneer het enkelgewricht is beschadigd. Meestal wordt de enkel gespen of gedraaid en wordt de fibula beschadigd als onderdeel van de blessure.
Tekenen van een fibulafractuur
Zoals vermeld, kunnen fibulafracturen optreden in combinatie met verwondingen aan andere botten, ligamenten en pezen rond de knie en enkel. De meest voorkomende symptomen die gepaard gaan met de fibulafractuur zijn:
- Pijn direct boven het kuitbeen (buiten het been)
- Zwelling in het gebied van de fractuur
- Blauwe plekken op de plaats van de verwonding
Diagnose van een fibulaire fractuur kan meestal worden gemaakt met een röntgenbeeld. Andere beeldvormende onderzoeken zoals MRI of CT-scan zijn meestal niet nodig, maar er zijn situaties waarin een fibulaire fractuur niet op een normale röntgenfoto kan verschijnen. Deze situaties omvatten verwondingen zoals stressfracturen (hieronder beschreven). Uw arts zal de plaats van de verwonding onderzoeken en ook de knie- en enkelgewrichten onderzoeken op verwondingen die van invloed kunnen zijn op de behandeling van de fibulaire fractuur.
Enkelblessure
Fibulafracturen treden meestal op als onderdeel van een enkelblessure. Wanneer een fibulafractuur wordt gevonden, moet het enkelgewricht ook worden onderzocht op mogelijk letsel.
Het meest voorkomende type fractuur dat optreedt bij het fibulabot is een geïsoleerde verwonding aan het uiteinde van het fibulabot ter hoogte van het enkelgewricht. Deze verwondingen treden op dezelfde manier op als bij een ernstig verstuikte enkel, en vaak kan de verwonding op dezelfde manier worden behandeld als een ernstig verstuikte enkel.
Fibulafractuur zonder andere verwondingen aan de enkel
Geïsoleerde fibulaire fracturen, wanneer het enkelgewricht niet wordt aangetast, kunnen vaak eenvoudig worden behandeld. Bekend als een "laterale malleolusfractuur", treden deze verwondingen op wanneer de enkel onhandig buigt of buigt en de binnenste (mediale) zijde van de enkel onaangetast is.
In deze situaties is een beugel voldoende om de enkel te ondersteunen. Krukken worden vaak een paar dagen of weken gebruikt om zwelling en pijn te laten verdwijnen. Als de pijn eenmaal is afgenomen, beginnen patiënten aan revalidatie om mobiliteitsoefeningen, versterking en lopen te hervatten.
Fibulafractuur met geassocieerd enkelblessure
Fibulafracturen die gepaard gaan met letsel aan de binnenkant van de enkel, de mediale malleolus of het deltoïde ligament, vereisen vaak een meer agressieve behandeling.
In deze situaties, "bimetolaire enkelfracturen" genoemd, is een operatie gewoonlijk noodzakelijk om het enkelgewricht te stabiliseren. Zonder operatie geneest het enkelgewricht vaak in abnormale uitlijning, wat leidt tot de ontwikkeling van enkelarthritis.
Een ander type letsel dat kan optreden bij een fibulaire fractuur is schade aan de syndesmosis van de enkel. De syndesmosis is de groep van ligamenten die de twee botten van het been bij elkaar houden, net boven het enkelgewricht. Wanneer de syndesmose wordt beschadigd aan de enkel, een verwonding die kan optreden samen met een fibulafractuur, is een operatie vaak nodig om de uitlijning van de botten te herstellen.
Fibula-fracturen met Tibial Shaft-breuken
Ernstig letsel als gevolg van auto-ongelukken, sportblessures of vallen kan leiden tot letsel aan zowel het scheenbeen als de fibula boven het enkelgewricht. Deze verwondingen, vaak aangeduid als "tib-fib" -fracturen, vereisen typisch een operatie om de uitlijning van het been te ondersteunen.
Wanneer het scheenbeen chirurgisch wordt gerepareerd, heeft de fibula normaal geen aparte operatie nodig om dit bot uit te lijnen. Bij sommige fibrose-fracturen zal een cast met lange poot (van dij naar voet) de nodige ondersteuning bieden zonder dat de operatie noodzakelijk is.
Stressfracturen van de fibula
Bij sommige mensen, met name lange lopers of wandelaars, kan de fibula gewond raken als gevolg van herhaalde stress. Dit type letsel staat bekend als een stressfractuur. De pijn van een stressfractuur kan geleidelijk beginnen. Meestal verslechtert de pijn met toenemende activiteit en wordt verlicht door rust.
Wat te doen bij een fibulafractuur
Zoals beschreven, hangt de behandeling van fibulafracturen van een aantal verschillende factoren af, waaronder waar de fractuur zich bevindt en welke andere verwondingen zijn opgetreden in verband met de fractuur. Chirurgie kan worden aanbevolen, maar meestal wordt een spalk of cast gegeven om beweging te helpen voorkomen. Indien mogelijk kan uw arts uw gebroken botten opnieuw uitlijnen zonder open chirurgie.
Terwijl geïsoleerde fibulafracturen gewoonlijk snel genezen, kunnen complexere letsels verdere behandeling vereisen. Daarom is het van cruciaal belang dat een arts die bekend is met de behandeling van fibulafracturen, uw verwonding evalueert en ervoor zorgt dat een passende behandeling wordt aanbevolen.
Omdat slechts een kleine hoeveelheid lichaamsgewicht door de fibula wordt overgedragen (het meeste gewicht wordt door het grotere tibia-bot overgedragen), kunnen veel soorten fibulafracturen niet-chirurgisch worden behandeld. Zoals beschreven, vereisen fibulafracturen die optreden in combinatie met andere fracturen of ligamentische letsels echter vaak een meer invasieve behandeling.
Chirurgie op de fibula
De meest gebruikelijke manier om een gebroken fibulabot te herstellen is met een metalen plaat en schroeven. Meestal wordt de plaat aangebracht op de buitenkant van het bot, met ten minste 3 schroeven boven de locatie van de breuk en ten minste drie schroeven eronder. Soms, als de breuk zich dicht bij het einde van het bot bevindt, is er misschien geen plaats voor drie schroeven aan beide kanten van de breuk, maar meestal zullen deze passen.
Wanneer u een operatierapport bekijkt vanaf het moment van de operatie, zal uw chirurg de methode dicteren waarin zij de gebroken fibula hebben gerepareerd, evenals elke andere behandeling die nodig is. De diagnose van een fibulafractuur wordt geregistreerd als ICD-10-code S82. Alle wijzigingscodes kunnen de breukzijde, het mechanisme en andere kenmerken aangeven.
Een woord van heel dichtbij
Bespreek een open gesprek met uw arts over de beste oplossing voor uw fractuur. U kunt nerveus zijn als er meer invasieve behandelingen nodig zijn. Bespreek dat ze echt de beste optie zijn en bevestig dat alternatieven niet nuttig zouden zijn. Onthoud dat de procedure uiteindelijk bedoeld is om je gewonde fibula te genezen.
Eenmaal genezen, moet u uw arts vragen om preventie- en veiligheidstips om het risico op verder letsel te verminderen, vooral als uw letsel het gevolg is van een activiteit. Het kan frustrerend zijn om te wachten tot je beter kunt blijven doen waar je van houdt, maar het is het zeker waard.
Over het algemeen kunt u het risico op een fibulafractuur verkleinen door te werken om uw botmassa te behouden. Sommige factoren zoals leeftijd en geslacht zijn buiten uw controle, maar anderen zoals stoppen met roken en het beoefenen van sportveiligheid kunnen helpen.
