Kinderen van vandaag zijn betrokken bij een verscheidenheid aan sporten en hebben zelfs persoonlijke trainers, trainingskampen en lijden aan overbelastingsblessures, maar de meeste kinderen die sporten, krijgen nog steeds de ouderwetse instructies van mama of papa.
Het coachen van een kind in de sport is niet voor elke ouder. In feite is het niet voor de meeste ouders. Terwijl sommige ouders en kinderen genieten van de relatie die samen sport en spel ontwikkelt, worstelen veel kinderen nodeloos met de uitdagingen die deze situatie met zich meebrengt.
Voor- en nadelen van ouders die kinderen coachen
Eén enquête onder vaders en zonen in een situatie van moeder-naar-school vond verschillende waargenomen voordelen, maar net zoveel potentiële problemen als deze regeling:
De profs
De zonen meldden dat ze hadden ontvangen meer lof en meer technische instructie, en ze voelden dat hun vaders een beter begrip hadden van hun mogelijkheden dan andere coaches. Ze vonden het ook leuk om quality time door te brengen met hun vaders tijdens games en trainingen.
De vaders meldden trots op de prestaties van hun zonen en genoten van positieve sociale interacties met het team en andere ouders. Ze genoten van de mogelijkheid om vaardigheden en waarden te onderwijzen terwijl ze quality time met hun zoons doorbrachten.
De nadelen
Aan de andere kant rapporteerden de kinderen veel negatieve emotionele reacties, waaronder extra druk en verwachtingen om te winnen, en grotere conflicten thuis. Ze meldden ook een gebrek aan begrip en empathie van hun vaders, meer kritiek op fouten en oneerlijk gedrag vergeleken met dat gericht tegen hun teamgenoten.
Onder de negatieven die de vaders rapporteerden was het onvermogen om gemakkelijk een coach te onderscheiden van het zijn van een vader. Ze plaatsten vaak hogere verwachtingen en druk op hun zonen om te slagen en zeiden dat ze vriendjespolitiek jegens hun zonen toonden.
Tips voor ouders die coach zijn
De ouder van de coach scheiden
Een van de grootste uitdagingen waarmee een ouder-coach geconfronteerd wordt, is het onvermogen om die twee rollen van elkaar te scheiden.
Dit kan verwarring veroorzaken voor het kind. Om deze rollen onder de knie te krijgen en zelfstandig te leven, begint u met het gebruik van de omgeving als richtsnoer voor uw gedrag. Je bent een coach als je op het veld bent en een ouder als je thuis bent.
Als ouder is het jouw taak om onvoorwaardelijke liefde en steun te bieden. Laat kritiek over dingen die zich in praktijken en games hebben voorgedaan achter en probeer te praten over andere dingen dan de sport, zoals school, vrienden en hobby’s.
Behandel uw kind redelijk
Als u optreedt als coach, is het noodzakelijk om objectiever te worden. Wees eerlijk en realistisch over de capaciteiten van je kind en vermijd het tonen van vriendjespolitiek. Bij het proberen om dit te doen, gaan sommige ouders de andere kant te ver en zijn te streng voor hun kinderen, wat uiteindelijk averechts werkt. Onnodig onder druk zetten van elk kind kan resulteren in negatieve uitkomsten, waaronder boze uitbarstingen en verborgen emotionele onrust.
Openlijk praten met je kind
Overweeg om met je zoon of dochter te praten over je interesse in het coachen van het team. Hoe voelt hij of zij zich erover? Je zult merken dat een open, eerlijk gesprek de coachingervaring voor jullie beiden meer lonend zal maken.
Stel gedragsregels op
Very Well’s eigen "Dr. Rich" weet uit de eerste hand hoe het stellen van een aantal verwachtingen ten aanzien van gedrag de speldagen minder stressvol kan maken voor kinderen en hun ouders.
Hij gebruikte de volgende strategie gedurende vijf jaar coachinghonkbal voor de teams van zijn zoon. "Mijn regel was dat elk kind wiens ouder tegen een scheidsrechter schreeuwde, voor de rest van de wedstrijd zou worden neergezet. Ik heb nog nooit een ouder meer dan eens per seizoen tegen een scheidsrechter laten gillen (het heeft me ook verhinderd om iets tegen scheidsrechters te zeggen, zelfs als een coach, want mijn zoon wilde ook niet op de bank zitten.) "
Zie ook: Do’s and Don’ts voor ouders van sporters
Bron:
Kay Porter, Ph.D. The Mental Athlete, Human Kinetics, 2003, Weiss, M.R., & Fretwell, S.D. (2005). De relatie ouder-coach / kind-atleet in de jeugdsport: hartelijk, controversieel of raadselachtig?
Research Quarterly for Exercise and Sport, 76 (3), 286-305.
