Lululemon Athletica werd opgericht in 1998 en opende zijn eerste winkel in Vancouver, Canada in 2000. Oprichter Chip Wilson bracht zijn ervaring met high-tech stoffen, verzameld uit het produceren van uitrusting voor surfen, skateboarden en snowboarden, naar de opkomende yoga-wear markt. In feite heeft Lululemon veel gedaan om die markt te creëren en niet alleen het idee van zeer gespecialiseerde yogakleding, maar ook het concept van atheleisure-kleding vorm te geven.
Het bedrijf is snel gegroeid, uitgebreid in heel Canada en de Verenigde Staten en in grote steden in Australië, Azië en Europa.
De Cult van Lulu
Lululemon heeft hard gewerkt om hun winkels te integreren in lokale yogagemeenschappen door gratis lessen en andere yoga-evenementen te organiseren. Elke winkel heeft ook een groep ‘ambassadeurs’, lokale yogadocenten en andere fitnessinstructeurs die het merk promoten door er goed uit te zien in de stad in Lululemon. Maar Lululemon’s cult-achtige aanhang komt van de grond af: veel yogini’s geloven dat de broek van het bedrijf, door een combinatie van gepatenteerde stof (de mysterieuze luon), slimme snitten en Lulu juju, het meest vleiend zijn voor hun achterste, wat helpt bij de presentatie van de felbegeerde ‘yoga-kont’. Met andere woorden, ze laten je billen er goed uitzien.
Leuke yoga-billen = dollars en centen
Een perfect gebeeldhouwde bil is niet goedkoop: een paar Lululemon’s signature-broeken, inclusief de boot-cut Groove Pant en de originele yoga-legging, de Wonder Under, komen uit op $ 98.
Lululemon was de pionier van het idee van een premium yogabroek en duwde de prijs omhoog. Gezien Lululemon’s cross-over aantrekkingskracht als lifestyle-wear (Lulu-outfits hebben high-end sweats vervangen als de go-to gym / supermarkt / school-pick-up outfits in welgestelde gemeenschappen), is het niet verrassend dat Lululemon consequent winst maakt, zelfs in lean economische tijden.
Niet zonder controverse
Lululemon heeft het nieuws in de loop van de jaren een paar keer gemaakt om redenen die buiten hun winstgevendheid liggen. In 2007 onthulde een artikel in The New York Times dat wetenschappelijk onderzoek aantoonde dat kleding die het bedrijf had geadverteerd als gemaakt van zeewier, geen mineralen bevat die je normaal zou vinden in zeewier.
In 2011 overwon het bedrijf opnieuw de controverse door hun boodschappentassen te emblemen met een slogan ("Who is John Galt?") Uit het boek van de objectivistische auteur Ayn Rand. Niet lang daarna zorgde deze reclamestrategie ervoor dat veel klanten gedesillusioneerd raakten met het merk, oprichter Chip Wilson nam ontslag als CEO.
In 2013 was Lulu opnieuw in het nieuws vanwege een fabricagefout die hun dure broek doorzichtig maakte wanneer de drager zich vooroverboog (zoals je dat doet bij een naar beneden gerichte hond, ongeveer een miljoen keer per yogales). Toen klanten begonnen te klagen dat de kwaliteit van het product ook slonk, zoals blijkt uit overdreven pilling en dunner worden, kwam Chip Wilson, die nog steeds voorzitter van de raad van bestuur was, terug om ons te vertellen dat het probleem niet bij de broek lag, maar bij sommige de dijen van de vrouw. Met name de dikke dijen van sommige vrouwen.
Hoewel elk van deze blunders voor enige tegenzin heeft gezorgd, heeft het bedrijf een opmerkelijke veerkracht getoond, sterk terugkomend zelfs in het licht van de toegenomen concurrentie op de markt die het heeft helpen creëren.
Zich blijven distantiëren van Wilson, die in 2015 van het bord is gestapt, heeft ook geen pijn. Lululemon is blijven uitbreiden naar nieuwe markten en winkels geopend die zich richten op zijn herenkleding en Ivivva ontwikkelen, een lijn voor meisjes.
